Mijn ogen branden. Ik voel een brandende pijn door mijn hele
lichaam trekken, maar mijn ogen zijn het ergste. Ze lijken haast wel te
ontploffen. Mijn hoofd bonkt. Een snijdende pijn voel ik daar. Wat is er aan de
hand met mij? Ik probeer mijn ogen open te doen, maar het lukt niet en ik begin
te kreunen van de pijn. Mijn armen bewegen lukt pas na ontzettend veel moeite.
Een hard oppervlak glijd langs mijn armen. Mijn huid voelt raar. Eigenlijk
voelt alles raar. Ik probeer nog een keer mijn ogen te openen, maar het lukt
nog steeds niet. Dan maar op staan met mijn ogen dicht. Na veel pijn, moeite en
een lange tijd weet ik mezelf in een zittende houding te krijgen. Toch voel ik
me alsof ik elk moment weer achterover kan vallen en dat lijkt me nou niet een
heel goed idee, want dat zou alleen maar meer pijn veroorzaken. Zwaar hijgend
en met de laatste krachten die ik op dat moment nog heb duw ik mezelf naar
achteren. Hopend dat ik snel een muur of iets anders tegen kom waar ik tegen
aan kan zitten. Ik kan niet meer, hoe ver moet ik in vredesnaam nog? Net op het
moment dat ik het wil opgeven en bijna achterover val voel ik iets. Een
uitstekende steen of zo. Met het laatste beetje kracht wat in me zit weet ik
mezelf nog ongeveer een halve meter te verplaatsen tot ik tegen een muur aan
zit. Pijnscheuten vliegen door mijn lichaam en mijn hart gaat tekeer als een
razende. De muur zit vol met uitstekende stenen en de vloer voelt hetzelfde. Ik
moet dus wel in een grot zitten of iets wat daar op lijkt. Op dat moment besef
ik hoe moeilijk het leven voor blinde mensen moet zijn. Als je maar op vier
zintuigen kan vertrouwen in plaats van vijf, dat is toch vreselijk! De pijn
begin ik minder te voelen, maar dat komt waarschijnlijk doordat ik gewoon te
weinig energie heb om het nog te voelen. Wat is er in godsnaam met me gebeurt?!
Een vrouw verschijnt
voor mijn ogen. ‘Dit doet maar eventjes pijn,’ vertelt ze, maar de blik in haar
ogen zegt iets heel anders. Een man in een witte jas flitst voorbij, een glas
met een groen drankje en als laatste een oranje met bruine vleugel.
Ik schrik wakker en stoot van schrik mijn hoofd tegen een
uitstekende steen. De pijn in mijn lichaam is afgenomen, maar ik kan nog steeds
mijn ogen niet openen. Dat begint me nu echt wel te irriteren. Door de irritatie
begin ik zachtjes met mijn hoofd tegen de muur te bonken. Heel dom natuurlijk,
want daar krijg ik alleen nog maar meer pijn van, maar op een of andere manier
helpt het me. Het helpt me om na te denken. Opeens weet ik het, wat stom dat ik
daar niet eerder aan heb gedacht! Ik moet gewoon met mijn vingers mijn ogen
open proberen te trekken. Het kan niet zo zijn dat mijn wimpers aan elkaar vast
gelijmd zitten, toch? Langzaam beweeg ik mijn hand naar mijn rechteroog en trek
mijn ooglid langzaam omhoog. Het gaat open, maar dan krijg ik de schrik van
mijn leven. Ik zie niks, helemaal niks. Er is totale duisternis. Ik probeer
hetzelfde met mijn andere oog, maar daar krijg ik hetzelfde te zien. De weinige
energie die ik nog had stroomt uit me weg en ik laat mijn arm naar beneden
zakken. Het enige wat ik op dit moment kan doen en wil doen is slapen. Dus dat
doe ik dan maar.
--------------------------------
Heyy!
Leuk dat je mijn sneak peak hebt gelezen :)
Ik weet nog niet hoe dit verhaal gaat heten en wanneer het op Wattpad komt, maar als je wil dat ik het je vertel als dit verhaal online staat, laat dan een berichtje hieronder achter met je Wattpad naam. Of je kan me natuurlijk volgen, dan krijg je vanzelf een bericht :)
♥Fayline
Geen opmerkingen:
Een reactie posten