Rose staarde naar het bureau voor haar. Haar ogen namen alles in haar op; elk klein detail werd gezien. Aan de ene kant lag voornamelijk schrijfgerei en mappen die netjes op een stapel gelegd waren. Aan de andere kant lagen papieren door elkaar heen, en overal waren de puntjes van gele memo's te zien.

Er moest iets zijn. Iets wat een aanwijzing kon zijn. Iets wat een reden kon geven, of een oorzaak.  Er moest simpelweg iets zijn om alles te verklaren.

Oké, haar vader was nooit in beeld geweest; hij was vermoord toen Rose anderhalf was en ze had geen herinneringen meer aan hem overgehouden.  Maar haar moeder? Ja, dat was dan weer een ander verhaal. Haar moeder was haar rots en branding geweest.  Haar steun en toe verlaat. Alles wat een vriendin had kunnen zijn maar tegelijkertijd ook haar moeder was. Ze was- nee is, geweldig in Rose haar ogen. Maar niet meer aanwezig in het dagelijks leven.

Rose liep naar het donkerbruine bureau toe en wierp nogmaals een blik op alle bladeren, spullen en elektronica die er overheen verspreid lagen. Ze begon met het ordenen.  Papier werk aan de ene kant, rommelige onnodig lijkende dingen aan de andere kant, en de laptop bleef in het midden liggen.

Ze ging zitten op de comfortabele bureaustoel en openende de laptop en drukte het knopje in om hem op te laten starten. Ze opende bestand na bestand, las alles zorgvuldig door,maar nergens kwam een aanwijzing vandaan. Nergens. Ze zuchte diep en streek haar bruine haar achter haar oren. Haar ogen vielen steeds dicht en elke keer opnieuw kreeg ze het voor elkaar om ze net voor het sluiten weer open te gooien.

Elke keer, tot het punt dat ze onwetend voorover zakte en haar ogen sloot terwijl haar hoofd op haar onderarmen steunde.

Geschreven door Nightingale x