Aanvul-alinea van Starfish

“Toe nou!”
“Nee.”
“Alsjeblieft?”
“Nee.”
“Kom op! Wat moet ik doen om je over te halen?”
“Niets. Je kunt niets doen. Het antwoord blijft nee.”
“Ugh.” Ik zuchtte. Zo kwam ik er natuurlijk niet. “Alsjeblieft? Alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieft?” Ze rolde enkel met haar ogen en draaide zich van me weg. Het begon me te frustreren. Zo ging het nu al dagen en ik was nog geen steek verder dan toen ik begon. De manieren om haar over te halen begonnen op te raken. “En als ik nou ga smeken? Help je me dan?” Ze trok haar wenkbrauw naar me op. “Alsjeblieft?” Ik trok er een pruillip bij, maar dat maakte haar alleen aan het lachen.
“Nee. Face it, je mag dan m’n beste vriend zijn, ik ga niet doen alsof we iets hebben alleen maar zodat jij show-off kunt spelen tegenover die vrienden van je. Zoek maar iemand anders.” Op dat moment ging de bel en opnieuw draaide ze zich van me weg, om vervolgens door te lopen naar de les.
“Gered door de bel,” mompelde ik. “Voor nu.”
                Het was tijd voor een verandering van aanpak. Een sluw lachje vormde zich om mijn mond. Ik wist precies wat ik moest doen.

~~~

Gegroet aardbeien! Starfish hier.

Zoals de titel al suggereert is dit een aanvul alinea. Met andere woorden: het is jouw beurt - ja, jouw beurt - om verder te schrijven. Laat je fantasie erop los en verras me met al je creativiteit! Laat me je alinea hier, in de reacties, of op Wattpad lezen. (Ik ben @robintje1q2, misschien handig om te weten xD)

Ik ben benieuwd wat jullie ervan maken! :D

~ Starfish

Sneak peak van Fayline

 

 

Mijn ogen branden. Ik voel een brandende pijn door mijn hele lichaam trekken, maar mijn ogen zijn het ergste. Ze lijken haast wel te ontploffen. Mijn hoofd bonkt. Een snijdende pijn voel ik daar. Wat is er aan de hand met mij? Ik probeer mijn ogen open te doen, maar het lukt niet en ik begin te kreunen van de pijn. Mijn armen bewegen lukt pas na ontzettend veel moeite. Een hard oppervlak glijd langs mijn armen. Mijn huid voelt raar. Eigenlijk voelt alles raar. Ik probeer nog een keer mijn ogen te openen, maar het lukt nog steeds niet. Dan maar op staan met mijn ogen dicht. Na veel pijn, moeite en een lange tijd weet ik mezelf in een zittende houding te krijgen. Toch voel ik me alsof ik elk moment weer achterover kan vallen en dat lijkt me nou niet een heel goed idee, want dat zou alleen maar meer pijn veroorzaken. Zwaar hijgend en met de laatste krachten die ik op dat moment nog heb duw ik mezelf naar achteren. Hopend dat ik snel een muur of iets anders tegen kom waar ik tegen aan kan zitten. Ik kan niet meer, hoe ver moet ik in vredesnaam nog? Net op het moment dat ik het wil opgeven en bijna achterover val voel ik iets. Een uitstekende steen of zo. Met het laatste beetje kracht wat in me zit weet ik mezelf nog ongeveer een halve meter te verplaatsen tot ik tegen een muur aan zit. Pijnscheuten vliegen door mijn lichaam en mijn hart gaat tekeer als een razende. De muur zit vol met uitstekende stenen en de vloer voelt hetzelfde. Ik moet dus wel in een grot zitten of iets wat daar op lijkt. Op dat moment besef ik hoe moeilijk het leven voor blinde mensen moet zijn. Als je maar op vier zintuigen kan vertrouwen in plaats van vijf, dat is toch vreselijk! De pijn begin ik minder te voelen, maar dat komt waarschijnlijk doordat ik gewoon te weinig energie heb om het nog te voelen. Wat is er in godsnaam met me gebeurt?!

Een vrouw verschijnt voor mijn ogen. ‘Dit doet maar eventjes pijn,’ vertelt ze, maar de blik in haar ogen zegt iets heel anders. Een man in een witte jas flitst voorbij, een glas met een groen drankje en als laatste een oranje met bruine vleugel.

Ik schrik wakker en stoot van schrik mijn hoofd tegen een uitstekende steen. De pijn in mijn lichaam is afgenomen, maar ik kan nog steeds mijn ogen niet openen. Dat begint me nu echt wel te irriteren. Door de irritatie begin ik zachtjes met mijn hoofd tegen de muur te bonken. Heel dom natuurlijk, want daar krijg ik alleen nog maar meer pijn van, maar op een of andere manier helpt het me. Het helpt me om na te denken. Opeens weet ik het, wat stom dat ik daar niet eerder aan heb gedacht! Ik moet gewoon met mijn vingers mijn ogen open proberen te trekken. Het kan niet zo zijn dat mijn wimpers aan elkaar vast gelijmd zitten, toch? Langzaam beweeg ik mijn hand naar mijn rechteroog en trek mijn ooglid langzaam omhoog. Het gaat open, maar dan krijg ik de schrik van mijn leven. Ik zie niks, helemaal niks. Er is totale duisternis. Ik probeer hetzelfde met mijn andere oog, maar daar krijg ik hetzelfde te zien. De weinige energie die ik nog had stroomt uit me weg en ik laat mijn arm naar beneden zakken. Het enige wat ik op dit moment kan doen en wil doen is slapen. Dus dat doe ik dan maar.

--------------------------------

Heyy!

Leuk dat je mijn sneak peak hebt gelezen :)
Ik weet nog niet hoe dit verhaal gaat heten en wanneer het op Wattpad komt, maar als je wil dat ik het je vertel als dit verhaal online staat, laat dan een berichtje hieronder achter met je Wattpad naam. Of je kan me natuurlijk volgen, dan krijg je vanzelf een bericht :)

♥Fayline

 

The Killer - Hoe ontstond het?

Hiii everybody! :)
Vandaag ga ik jullie vertellen hoe ik op het verhaal idee van The Killer kwam (ja, ik ben me er van bewust hoe erg dit klinkt alsof ik een sprookje ga vertellen ;))

Maar goed, ik wilde al een ontzettend lange tijd een 'serieus' verhaal schrijven.  Dus toen we op vakantie waren deze zomer, ben ik gaan brainstormen. En dan niet zachtaardig brainstormen,  nee de die-hard versie ;)

Ik ben speciaal het dorpje daar in gegaan om een schrift te halen zodat ik kon gana schrijven.

Ik begon met het uitdenken van een verhaallijn. Ik screef personages uit en verzon hoe ze eruit zouden komen te zien en wat hen zou overkomen.

Ik verzon wie er dwars zou liggen en wat de belangrijkste gebeurtenis in het gehele verhaal zou zijn.

En dat allemaal door het boek Gone.
Serieus man, dat is echt een boek wat je moet lezen. Doen. Serieus.

Maargoed, ik begon dus met brainstormen en kwam uiteindelijk op het idee van the killer, door de hulp van mijn zusje (@IAmInLoveWithZiall op wattpad) en ben toen intensief aan het werk gegaan. Helaas heb ik nog niet veel kunnen schrijven (aan geen een van mijn verhalen) doordat ik ontzettend druk ben met school en werk.

Ik hoop dat jullie dit korte stukje desondanks toch leuk vonden om te lezen.

Love Fleur :)

Don't forget where you belong - sneak preview van WOMO

Waar zijn mijn klasgenoten? Ik liep een beetje verloren en alleen door de veel te drukke straten van Londen. Mensen botsten tegen mij aan en ik moest een beetje geweld gebruiken om nog vooruit te komen. Het was de eerste keer voor mij in deze grote stad en het was druk! We hadden gepland om naar de London Eye te gaan, maar ik was mijn vrienden onderweg ergens kwijt geraakt.

‘Oké Steve, je bent oud en wijs genoeg om dit op te kunnen lossen. Je bent een achttien jaar oude Nederlandse meid, je kunt dit wel,’ fluisterde ik tegen mezelf.

Oké, mijn echte naam is niet echt Steve. Het is Stevie. Stevie Rogers. Daarom noemen veel mensen mij Steve. Steve Rogers alias Captain America. De fictieve super soldaat die mee vocht in de Tweede Wereldoorlog. Ik mocht dan niet heel veel op dat stripfiguur lijken, ik droeg de naam met eer.

Ik keek vluchtig om me heen op zoek naar mensen die me mogelijk de weg zouden kunnen vertellen naar de Londen Eye, en waar ik hopelijk ook terug mijn vrienden zou terug zien. Anders had ik een groot probleem... Ik zag hoe tientallen mensen, elk in hun eigen wereldje, me vluchtig voorbij stapten en het net leek alsof ik lucht was. De moed zonk me in de schoenen toen ik vast stelde dat dit vast geen makkelijke klus werd om iemand zover te krijgen om mij daadwerkelijk om te merken, laat staan te helpen. Maar nu was het tijd voor actie, niet voor piekeren!

‘Excuseer mevrouw, kunt u mij helpen?’

De vrouw negeerde me regelrecht. Niet eens een blik gunde ze me.

‘Wel dat is ook vriendelijk,’ mompelde ik binnensmonds, maar ik zocht al snel mijn volgend slachtoffer uit.

‘Meneer, kan ik u wat vragen?’ De man lachte vriendelijk naar me.

‘Dat heb je zonet al gedaan, meissie,’ merkte hij slim op.

Ik glimlachte terug.

‘Kunt u mij de weg naar de London Eye vertellen?’

Hij legde me kort, maar goed, de kortste en simpelste weg uit naar de Londen Eye. En ik zelf probeerde die uitleg zo goed mogelijk te volgen en te onthouden. En dat waren twee zware opgaven. Ten eerste was mijn Engels nou niet bepaald mijn sterkste taal, en ten tweede was de weg onthouden op zich al een grote opgave. Verstrooid raken ging zo makkelijk...

‘Heel hartelijk bedankt,’ zei ik.

‘Graag gedaan. En geniet nog van Londen.’

Ik wandelde weer weg. Onderweg keek ik naar alle gigantische gebouwen. Huizenhoge kantoorgebouwen reikten praktisch aan de wolken en al het glas schitterde in het zonlicht. Dit was een beetje overweldigend voor mij. Ik ben al die reusachtige gebouwen niet gewend, aangezien ik uit een klein dorpje kom. Steden als Utrecht of Amsterdam had ik natuurlijk wel gezien, maar dit was nog eens tien keer zo groot. Wat zeg ik! Londen is zo groot als de provincie Utrecht! Ik richtte mijn blik weer op de grond en keek naar alle mensen en alle graffiti op de muren om mij heen. Dat was zo bijzonder voor mij. Plots zag ik iets nieuws. Nou zag ik elke seconde al iets nieuws, maar deze keer was het geen graffiti of mensen of hoge torens. Het was een rivier. Een rivier waarvan ik wist dat dat de enige door Londen was: de Theems. Hier ergens moest dan ook de Tower Bridge zijn. Of ik was wel heel verkeerd gelopen. Maar blijkbaar had ik het toch goed begrepen, want een eindje verder stond er een brug over de Theems. Met zijn unieke wit en blauwe stalen balken wist ik dat ik de goede brug had. Dit was de enige echte Tower Bridge. Terwijl ik dichterbij kwam - en alle haastige zakenmannen ontweek - zag ik in de balken iets leuks. Op het laagste punt werd het ijzer gesierd door een cirkel. Een rood met wit en blauwe cirkel, die me een beetje deed denken aan het schild van Captain America. Ik glimlachte. Snel liep ik verder, voor ik met mijn gedachten daar bleef staan kijken. De man had mij verteld dat ik over de brug heen moest en dan naar links moest gaan. Dus dat deed ik dan maar. Ik keek even naar links en ik zag inderdaad in de verte de Londen Eye. Hopelijk waren mijn klasgenoten niet zonder mij verder gegaan. Ik liep rustig over de het voetpad op de Tower Bridge, terwijl ik genoot van mijn uitzicht. Plotseling hoorde ik een hulpkreet.

------

Hey, dit is dan de proloog van DFWYB. Voor de mensen die mij en Amber.LY (MagicSong) al kennen op Wattpad, die weten dat dit geen nieuw verhaal is. Dit is namelijk de vertaling van het origineel Engelse DFWYB. Deze One Direction fanfic hebben wij vertaald, omdat het toch iets beter schreef dan het Engels. En als je dan denkt: "Ooh, dan hoef ik dit helemaal niet te lezen!" Doe het wel, want hij is ook zeker een heel stuk aangepast. Wanneer dit verhaal online komt weet ik nog niet, maar hij komt er wel!
Ik hoop dat jullie het leuk vinden.

Groetjes WOMO (WriterOfMyOwn)