Waarom ben ik in hemelsnaam begonnen met schrijven?
Eerlijk gezegd is het antwoord heel simpel: ik verveelde me. Okay, er zit wel wat meer verhaal achter.
Ik heb altijd gehouden van lezen. Vooral het lezen van historische fantasie verhalen. Maar ook films - en met name Disney films - vond ik leuk. En nu nog steeds eigenlijk!
En toen kwam het moment dat ik begon te schrijven. Eigenlijk al toen ik in 3 Gymnasium zat. De reden? Ik heb geen idee meer. Het verhaal? Een kinderlijk Disney fanfic die ik nog ergens achter in de kast heb liggen. Heel ooit en heel misschien zal die online komen op Wattpad.
Maar het echte begin van het schrijven begon in 3 Havo (jaja, ik ben zo slecht geweest dat ik zo diep ben blijven zitten). Daar begon ik met het schrijven van mijn huidige boek (ja, boek) Mirai Kara. De reden? Well, zoals ik in het begin al zei: de verveling. Ik mocht dan wel gezakt zijn, dat wil niet zeggen dat ik dit niet allemaal heb gesnapt en gehad. Dus zo begon ik met schrijven. In een groot schrift midden in de les. Het geluk? De docent denkt altijd dat je aantekeningen aan het maken bent.
Het verhaal achter Wattpad is ook niet zo heel groot: ik las de krant. Ik las de krant waarin ik een stukje las over een meisje dat super populair is geworden op Wattpad. Zo populair dat ze nu haar verhalen kan uitgeven. Dus ik dacht: niet geschoten is altijd mis! En zodoende ben ik op Wattpad begonnen. Natuurlijk was ik toen niet populair en nu nog steeds eigenlijk niet. Maar dat boeit niet. Ik deed en doe het voor de lol. En daarnaast heb ik hele goede vrienden en leuke mensen ontmoet en leuke verhalen gelezen. En natuurlijk zelf verhalen geschreven, waarvan het record zo'n dertig verhalen tegelijk was.
Nu doe ik het wat rustiger aan en houd ik het op twee verhalen: "Don't forget where you belong" en "My magic book".
Ik hoop dat jullie het leuk vonden om mijn "schrijversverleden" te lezen. Geniet maar van mijn verhalen, of andere verhalen, die zijn waarschijnlijk leuker dan dit stukje.
Verveeld struinde ik door de gang van het gekkenhuis. Ja, je leest het goed: het gekkenhuis. Een huis waar alle gekken, zieken en geestelijk gestoorden leefden. En ik.
Ik zette mijn donkere zonnebril wat beter op mijn neus en tuurde door door verduisterde glazen. Buiten viel de eerste sneeuw al naar beneden en even leek het alsof de wereld zonder problemen zat, zonder zorgen.
Maar die rust werd al snel verstoord door een ijzingwekkende gil van een van de gestoorden. Het deed me weer beseffen dat ik in een gekkenhuis rondliep. Onmiddellijk renden er verzorgers naar de doorgedraaide man. Nou ja, verzorgers… Ik zou ze eerder kunnen beschrijven als bewakers die toevallig ook een bijbaantje hebben als bodyguards. Groot en stevig gebouwd. Mannen die al intimiderend genoeg zijn door er alleen maar naar te kijken.
Ze renden naar de man toe en een van de bewakers/bodyguards/verzorgers botste tegen me op, waardoor ik tegen de grond geslingerd werd. Mijn zonnebril kwam een paar meter verder tot stilstand.
Onmiddellijk kneep ik mijn ogen dicht tegen het felle licht en tastend met mijn vingers zocht ik naar mijn bril. Plots voelde ik de contouren van de zonnenbril tegen mijn vingers stoten.
'Alsjeblieft,' kwam een zachte stem mijn oren binnen.
-----------
Hey, hier weer een sneak preview van mij. Deze keer een nieuwe short story. Dit verhaal is de uitkomst van de inspiratie na het lezen van "Sensitive" van MagicSong (Amber.LY) en NatureIsMagical (Nightingale x).
Dus als je nieuwsgierig bent geworden hoe dit verhaal zal aflopen, houd mijn profiel en het boek "My magic book" in de gaten. En neem meteen ook even een kijkje bij "Sensitive".
'Welkom dames en heren en bedankt voor het kijken naar "Heroes"! Vandaag hebben we twee hele speciale gasten. De één redt een jongen hangend aan de Tower Bridge, terwijl de ander een vermiste jongen herenigt met zijn vrienden. Dames en heren, mag ik een daverend applaus voor onze heroes: Stevie Rogers en Alexandra Scott!'
'Hey allemaal.'
'Hoi.'
'Dames, neem plaats. Ga toch zitten. Wat goed dat jullie hier zijn.'
'Het is een hele eer om hier te zijn.'
Dat zal het zeker. Maar mevrouw Rogers...'
'Ho, wacht! Geen "mevrouw Rogers" alsjeblieft. En ook geen "u" of wat dan ook. Het is gewoon Stevie, of Steve. Of Cap als je wilt.'
'Oké Stevie. Laten we het als eerste over jouw avontuurtje hebben. Want misschien weten de kijkers thuis dit niet, maar jij was degene die iemand van de Tower Bridge hebt gered.'
'Jep, dat was ik. Het was geen moeite. Die jongen is nu gered en dat is het belangrijkste.'
'Maar het was niet zomaar iemand die je gered hebt. Jij, Stevie, hebt Harry Styles gered.'
'Heb jij Harry Styles van One Direction gered?!' 'One Direction? Het spijt me, ik weet niet wie dat is of zijn.'
'Want dat avontuur aan de brug was niet zo goed afgelopen dan gepland, is het niet Stevie?'
'Nee, niet echt. Ik verloor mijn grip toen ik terug naar boven wou klimmen. Ik hing dus alleen maar aan mijn armen en dat kon ik niet volhouden. Dus ik moest loslaten... En schijnbaar ben ik met mijn hoofd op die ijzeren balken gekomen. Verder weet ik niets meer. Het enige dat ik weet is dat ik wakker werd in een ziekenhuis zonder geheugen.'
'Gaat het nu wel weer goed?'
'Ja hoor. Afgezien van het feit dat ik mijn geheugen nog niet volledig terug heb, gaat alles prima. Ik kom steeds meer te weten en ik krijg steeds meer stukjes van mijn geheugen terug. In heb begin wist ik bijvoorbeeld niet eens hoe ik heette en nu dus wel. Met de hulp van Harry probeer ik steeds meer terug te halen tot ik uiteindelijk mijn hele geheugen weer heb. Hoop ik...'
'Dat komt vast wel goed. Maar nu even naar uw verhaal, mevrouw Scott. Of moet ik ook Alexandra zeggen?'
'Ik houd er meer van als mensen me Alex noemen.'
'Oké, Alex, wil je jouw verhaal vertellen? Want jij hebt een vermiste jongen teruggevonden. Vertel, hoe komt het en hoe ben je hem tegen gekomen?'
'Nou... Ik weet zelf niet zo goed hoe dat komt. Ziet u, ik ben zelf maar een gewoon meisje die uit een mini landje komt dat België heet. Echt niemand weet waar dat land ligt, tot je de woorden "chocolade" en "frietjes" laat vallen. En op een normale schooldag ging ik gewoon zoals altijd naar school toe en plots was hij daar. Een nieuwe jongen.' 'Zomaar ineens?! Iemand moet hem toch als vermist opgeven of hem herkennen ofzo?' 'Nou, niemand van ons wist dat hij die jongen was, ondanks hij er totaal anders uitzag. En zich ook geheel anders gedroeg. Hij was niet die jongen van voorheen.'
'Want vertel de kijkers thuis maar eens wie deze jongen in werkelijkheid is.'
'Euhm... nou, die jongen is...'
'Nee, wacht! Niet zeggen. We zijn helaas aan het einde gekomen van deze show. Dus als u wilt weten wie deze mysterieuze jongen is, kijk dan de volgende keer weer en misschien, heel misschien, zullen wij het u vertellen. Dit was het weer, dames en heren. Geef een daverend applaus voor onze gasten van vanavond: Alexandra Scott en Stevie Rogers. En tot de volgende keer bij "Heroes".'
-------
Hey, dit is een interview met twee characters uit de One Direction fanfic "Don't forget where you belong". Ik heb bij het maken van dit interview een beetje hulp gekregen van Amber.LY (MagicSong) aangezien zij de hoofdstukken met Alexandra schrijft en haar dus ook beter begrijpt. Ik hoop dat jullie dit leuk vonden, en als jullie dat deden dan kun je het verhaal terugvinden op mijn profiel op Wattpad: WriterOfMyOwn
Groetjes WOMO
PS. Jullie zullen het waarschijnlijk al wel begrepen hebben, maar de zwarte tekst was de interviewer, de groene was Stevie Rogers en de blauwe was Alexandra Scott.
Waar zijn mijn
klasgenoten? Ik liep een beetje verloren en alleen door de veel te drukke
straten van Londen. Mensen botsten tegen mij aan en ik moest een beetje geweld
gebruiken om nog vooruit te komen. Het was de eerste keer voor mij in deze
grote stad en het was druk! We hadden gepland om naar de London Eye te gaan,
maar ik was mijn vrienden onderweg ergens kwijt geraakt.
‘Oké Steve, je
bent oud en wijs genoeg om dit op te kunnen lossen. Je bent een achttien jaar
oude Nederlandse meid, je kunt dit wel,’ fluisterde ik tegen mezelf.
Oké, mijn echte naam is niet echt Steve. Het is
Stevie. Stevie Rogers. Daarom noemen veel mensen mij Steve. Steve Rogers alias
Captain America. De fictieve super soldaat die mee vocht in de Tweede
Wereldoorlog. Ik mocht dan niet heel veel op dat stripfiguur lijken, ik droeg
de naam met eer.
Ik keek vluchtig om me heen op zoek naar mensen
die me mogelijk de weg zouden kunnen vertellen naar de Londen Eye, en waar ik
hopelijk ook terug mijn vrienden zou terug zien. Anders had ik een groot
probleem... Ik zag hoe tientallen mensen, elk in hun eigen wereldje, me
vluchtig voorbij stapten en het net leek alsof ik lucht was. De moed zonk me in
de schoenen toen ik vast stelde dat dit vast geen makkelijke klus werd om
iemand zover te krijgen om mij daadwerkelijk om te merken, laat staan te helpen.
Maar nu was het tijd voor actie, niet voor piekeren!
‘Excuseer mevrouw, kunt u mij helpen?’
De vrouw negeerde me regelrecht. Niet eens een
blik gunde ze me.
‘Wel dat is ook vriendelijk,’ mompelde ik
binnensmonds, maar ik zocht al snel mijn volgend slachtoffer uit.
‘Meneer, kan ik u wat vragen?’ De man lachte
vriendelijk naar me.
‘Dat heb je zonet al gedaan, meissie,’ merkte
hij slim op.
Ik glimlachte terug.
‘Kunt u mij de weg naar de London Eye
vertellen?’
Hij legde me kort, maar goed, de kortste en
simpelste weg uit naar de Londen Eye. En ik zelf probeerde die uitleg zo goed
mogelijk te volgen en te onthouden. En dat waren twee zware opgaven. Ten eerste
was mijn Engels nou niet bepaald mijn sterkste taal, en ten tweede was de weg
onthouden op zich al een grote opgave. Verstrooid raken ging zo makkelijk...
‘Heel hartelijk bedankt,’ zei ik.
‘Graag gedaan. En geniet nog van Londen.’
Ik
wandelde weer weg. Onderweg keek ik naar alle gigantische gebouwen. Huizenhoge
kantoorgebouwen reikten praktisch aan de wolken en al het glas schitterde in
het zonlicht. Dit was een beetje overweldigend voor mij. Ik ben al die
reusachtige gebouwen niet gewend, aangezien ik uit een klein dorpje kom. Steden
als Utrecht of Amsterdam had ik natuurlijk wel gezien, maar dit was nog eens
tien keer zo groot. Wat zeg ik! Londen is zo groot als de provincie Utrecht! Ik
richtte mijn blik weer op de grond en keek naar alle mensen en alle graffiti op
de muren om mij heen. Dat was zo bijzonder voor mij. Plots zag ik iets nieuws.
Nou zag ik elke seconde al iets nieuws, maar deze keer was het geen graffiti of
mensen of hoge torens. Het was een rivier. Een rivier waarvan ik wist dat dat
de enige door Londen was: de Theems. Hier ergens moest dan ook de Tower Bridge
zijn. Of ik was wel heel verkeerd gelopen. Maar blijkbaar had ik het toch goed
begrepen, want een eindje verder stond er een brug over de Theems. Met zijn
unieke wit en blauwe stalen balken wist ik dat ik de goede brug had. Dit was de
enige echte Tower Bridge. Terwijl ik dichterbij kwam - en alle haastige
zakenmannen ontweek - zag ik in de balken iets leuks. Op het laagste punt werd
het ijzer gesierd door een cirkel. Een rood met wit en blauwe cirkel, die me
een beetje deed denken aan het schild van Captain America. Ik glimlachte. Snel
liep ik verder, voor ik met mijn gedachten daar bleef staan kijken. De man had
mij verteld dat ik over de brug heen moest en dan naar links moest gaan. Dus
dat deed ik dan maar. Ik keek even naar links en ik zag inderdaad in de verte
de Londen Eye. Hopelijk waren mijn klasgenoten niet zonder mij verder gegaan.
Ik liep rustig over de het voetpad op de Tower Bridge, terwijl ik genoot van
mijn uitzicht. Plotseling hoorde ik een hulpkreet. ------ Hey, dit is dan de proloog van DFWYB. Voor de mensen die mij en Amber.LY (MagicSong) al kennen op Wattpad, die weten dat dit geen nieuw verhaal is. Dit is namelijk de vertaling van het origineel Engelse DFWYB. Deze One Direction fanfic hebben wij vertaald, omdat het toch iets beter schreef dan het Engels. En als je dan denkt: "Ooh, dan hoef ik dit helemaal niet te lezen!" Doe het wel, want hij is ook zeker een heel stuk aangepast. Wanneer dit verhaal online komt weet ik nog niet, maar hij komt er wel! Ik hoop dat jullie het leuk vinden. Groetjes WOMO (WriterOfMyOwn)
