Oud&Nieuw special van Fayline

Het begon al donker te worden toen Fayline de borden begon op te stapelen. Ze hadden net heerlijk gegeten aan dek van het schip.

‘Dat was lekker Nightingale,’ glimlacht Fayline. Er verschijnt een glimlach op het gezicht van Nightingale.

‘Dank je.’ Ze vind het leuk om dat te horen. Dan voelt ze zich ten minste alsof ze niet voor niets kookt.

‘Is het goed als wij het vuurwerk alvast klaar zetten?’ roept Amberly, terwijl ze op en neer springt. Wat een enthousiasme.

‘Ja kom mee naar de kajuit allemaal,’ reageert WOMO, ‘daar staat alles.’ Starfish rent vrolijk achter de twee aan.  Nightingale en Fayline kijken elkaar aan en zuchten.

‘Fuck it,’ zegt Fayline en ze gooit de vieze borden over de rand van het schip heen, het water in. Een luidde plons vult de stille avond. Nightingale schiet in de lach en valt lachend op de harde planken.

‘Au,’ lacht ze. Amberly, WOMO en Starfish komen met hun armen vol vuurwerk de kajuit uit.

‘Waar zetten we het neer?’ vraagt Starfish. Voordat iemand antwoord kan geven klinkt er een luide knal.

‘Whaaa, we worden aangevallen!’ gilt WOMO en ze rent terug naar de kajuit. Amberly begint hard te lachen, want ze heeft al snel door dat de knal gewoon het vuurwerk was. Nightingale heeft zichzelf inmiddels van de vloer weten te hijsen en loopt naar de kajuit toe om WOMO eruit te halen.

‘Kom jongens, we zetten het in de sloep, dan binden we die aan een touw vast en als alles erin staat duwen we hem weg. Dan kan al het vuurwerk van daar af afgaan.’ Fayline loopt gelijk naar de sloep toe na haar geweldige idee. WOMO komt met Nightingale uit de kajuit en die komen gelijk achter de anderen aan.

 Even later staan ze met z’n vijven in de sloep. De sloep begint gevaarlijk te wankelen.

‘Stil blijven staan allemaal,’ gilt Amberly.

‘Ach joh, anders doen we de Nieuwjaars duik nu alvast, op oudjaar,’ giechelt Fayline en Starfish lacht mee.

‘Neeheee, anders word het vuurwerk nat.’ Daar heeft WOMO een punt. Voorzichtig, zonder al te veel te bewegen zetten ze het vuurwerk in de sloep. Als alles staat begint het bootje weer heel erg te schommelen.

‘Wohoho’ Nightingale verliest bijna haar evenwicht. Daardoor stoot ze tegen Fayline aan die in haar val zich aan WOMO vastgrijpt en die grijpt Starfish weer vast. Zo vallen ze met z’n drieën de boot uit. Dan verliest Nightingale ook haar evenwicht. Alleen Amberly staat nog in de boot en die begint hard te lachen. Als WOMO boven water komt lacht Amberly nog steeds dus WOMO grijpt haar enkel vast en trekt haar de boot uit.

‘Gelukkig is het vuurwerk niet nat geworden,’ probeert Fayline met een scheve grijns.

‘Gerum,’ piept Nightingale.

‘En de Nieuwjaars duik hebben we dus ook al gedaan,’ roept Starfish positief. Het enige geluid wat uit Amberly’s mond komt is een eng grommend geluid. Ze duwt WOMO boos onder water. Als ze weer boven komt proest die al het water uit.

‘GEK!’ roept ze. ‘JE LIET ME BIJNA VERZUIPEN!’ Voordat de ruzie nog verder uit de hand kan lopen maakt Nightingale er een einde aan met de simpele woorden: ‘de boot drijft weg.’ WOMO zwemt heldhaftig naar de sloep toe en haalt het touw eruit om dat vast te binden aan de sloep. Dan zwemt ze terug naar het schip en klimt aan boort via de touwladder, om vervolgens het touw ook daar vast te binden. Fayline begint het heel erg koud te krijgen en blaast stoomwolkjes uit en Nightingale wordt een beetje blauw.

‘Waarom… liggen… we… in… vredesnaam… nog… in… het… water…’ weet Fayline half verkleumd uit te brengen. Zo snel het gaat zwemt ze naar de ladder en klimt ze naar boven. Achter haar  volgen Starfish en Nightingale. Net als Amberly naar boven wil komen trekt WOMO de touwladder naar boven.

‘Hahahaahaa, sukkel,’ lacht ze, maar gelukkig voor Amberly laat ze de ladder al snel weer naar beneden vallen. Ook gelukkig voor de rest, want Amberly kan lekkere koekjes bakken. Fayline en Nightingale gaan nadat ze zich hebben afgedroogd hun warme fleece pyjama aantrekken. Daarna begint Fayline cappuccino te maken en Nightingale maakt warme chocolademelk. Het is inmiddels 11 uur ’s avonds en er zijn al wat mensen vuurwerk aan het afsteken. Terwijl ze van hun cappuccino en chocolademelk genieten en marshmallows eten kijken ze ook naar het vuurwerk.

‘Shit,’ mompelt Amberly om kwart voor 12.

‘Wat?’ WOMO kijkt op. Amberly trekt een bedenkelijk gezicht.

‘Hoe steken we ons vuurwerk aan? Het ligt allemaal op die boot daar en we hebben geen lont of zo wat er heen gaat…’

‘O’ zeggen WOMO, Nightingale, Starfish en Fayline tegelijk. Ze opperen allemaal stomme ideeën, maar geen één is goed genoeg. Dan komt Fayline met het debiele idee om een fakkel naar de sloep te gooien.

‘Maar dan staat de hele sloep in de fik,’ zegt Starfish bedenkelijk.

‘Jep, maar het is wel het meest effectieve idee, denk ik,’ helpt WOMO Fayline.

‘Okeee, ik wil het doen!’ gilt Amberly.

‘Moet dat nou? Je hebt het werpvermogen van een egel,’ zegt WOMO.

‘Waar slaat dat nou op?’ vraagt Amberly beledigd.

‘Geen idee,’ WOMO haalt haar schouders op. Amberly pakt een fakkel en steekt die aan. Ze loopt naar de rand van de WIC en gilt ‘WIND SNELHEID KICK’ dan gooit ze de fakkel. Een luide plons. Mis. WOMO begint heel hard te lachen.

‘Egel,’ zegt ze en ze steekt haar tong uit. Amberly pakt een tweede fakkel en gooit hem gelijk. Het lijkt wel in slow motion te gaan, maar dan ontvlamt de sloep.

‘YAY!’ gillen de vijf meiden. Ze kijken vol verwachting naar de sloep en wachten tot het vuur eindelijk bij een lont van een vuurwerkpijl komt. Starfish kijkt hoe laat het is en precies om 12 uur gaat de eerste pijl af.

‘GELUKKIG NIEUWJAAR!’  

Interview met Stevie en Alexandra - van WOMO

'Welkom dames en heren en bedankt voor het kijken naar "Heroes"! Vandaag hebben we twee hele speciale gasten. De één redt een jongen hangend aan de Tower Bridge, terwijl de ander een vermiste jongen herenigt met zijn vrienden. Dames en heren, mag ik een daverend applaus voor onze heroes: Stevie Rogers en Alexandra Scott!'

'Hey allemaal.'

'Hoi.'

'Dames, neem plaats. Ga toch zitten. Wat goed dat jullie hier zijn.'

'Het is een hele eer om hier te zijn.'

Dat zal het zeker. Maar mevrouw Rogers...'

'Ho, wacht! Geen "mevrouw Rogers" alsjeblieft. En ook geen "u" of wat dan ook. Het is gewoon Stevie, of Steve. Of Cap als je wilt.'

'Oké Stevie. Laten we het als eerste over jouw avontuurtje hebben. Want misschien weten de kijkers thuis dit niet, maar jij was degene die iemand van de Tower Bridge hebt gered.'

'Jep, dat was ik. Het was geen moeite. Die jongen is nu gered en dat is het belangrijkste.'

'Maar het was niet zomaar iemand die je gered hebt. Jij, Stevie, hebt Harry Styles gered.'

'Heb jij Harry Styles van One Direction gered?!'

'One Direction? Het spijt me, ik weet niet wie dat is of zijn.'

'Want dat avontuur aan de brug was niet zo goed afgelopen dan gepland, is het niet Stevie?'

'Nee, niet echt. Ik verloor mijn grip toen ik terug naar boven wou klimmen. Ik hing dus alleen maar aan mijn armen en dat kon ik niet volhouden. Dus ik moest loslaten... En schijnbaar ben ik met mijn hoofd op die ijzeren balken gekomen. Verder weet ik niets meer. Het enige dat ik weet is dat ik wakker werd in een ziekenhuis zonder geheugen.'

'Gaat het nu wel weer goed?'

'Ja hoor. Afgezien van het feit dat ik mijn geheugen nog niet volledig terug heb, gaat alles prima. Ik kom steeds meer te weten en ik krijg steeds meer stukjes van mijn geheugen terug. In heb begin wist ik bijvoorbeeld niet eens hoe ik heette en nu dus wel. Met de hulp van Harry probeer ik steeds meer terug te halen tot ik uiteindelijk mijn hele geheugen weer heb. Hoop ik...'

'Dat komt vast wel goed. Maar nu even naar uw verhaal, mevrouw Scott. Of moet ik ook Alexandra zeggen?'

'Ik houd er meer van als mensen me Alex noemen.'

'Oké, Alex, wil je jouw verhaal vertellen? Want jij hebt een vermiste jongen teruggevonden. Vertel, hoe komt het en hoe ben je hem tegen gekomen?'

'Nou... Ik weet zelf niet zo goed hoe dat komt. Ziet u, ik ben zelf maar een gewoon meisje die uit een mini landje komt dat België heet. Echt niemand weet waar dat land ligt, tot je de woorden "chocolade" en "frietjes" laat vallen. En op een normale schooldag ging ik gewoon zoals altijd naar school toe en plots was hij daar. Een nieuwe jongen.'

'Zomaar ineens?! Iemand moet hem toch als vermist opgeven of hem herkennen ofzo?'

'Nou, niemand van ons wist dat hij die jongen was, ondanks hij er totaal anders uitzag. En zich ook geheel anders gedroeg. Hij was niet die jongen van voorheen.'

'Want vertel de kijkers thuis maar eens wie deze jongen in werkelijkheid is.'

'Euhm... nou, die jongen is...'

'Nee, wacht! Niet zeggen. We zijn helaas aan het einde gekomen van deze show. Dus als u wilt weten wie deze mysterieuze jongen is, kijk dan de volgende keer weer en misschien, heel misschien, zullen wij het u vertellen. Dit was het weer, dames en heren. Geef een daverend applaus voor onze gasten van vanavond: Alexandra Scott en Stevie Rogers. En tot de volgende keer bij "Heroes".'

-------

Hey, dit is een interview met twee characters uit de One Direction fanfic "Don't forget where you belong". Ik heb bij het maken van dit interview een beetje hulp gekregen van Amber.LY (MagicSong) aangezien zij de hoofdstukken met Alexandra schrijft en haar dus ook beter begrijpt. Ik hoop dat jullie dit leuk vonden, en als jullie dat deden dan kun je het verhaal terugvinden op mijn profiel op Wattpad: WriterOfMyOwn

Groetjes WOMO

PS. Jullie zullen het waarschijnlijk al wel begrepen hebben, maar de zwarte tekst was de interviewer, de groene was Stevie Rogers en de blauwe was Alexandra Scott.

Don't forget where you belong - sneak preview van WOMO

Waar zijn mijn klasgenoten? Ik liep een beetje verloren en alleen door de veel te drukke straten van Londen. Mensen botsten tegen mij aan en ik moest een beetje geweld gebruiken om nog vooruit te komen. Het was de eerste keer voor mij in deze grote stad en het was druk! We hadden gepland om naar de London Eye te gaan, maar ik was mijn vrienden onderweg ergens kwijt geraakt.

‘Oké Steve, je bent oud en wijs genoeg om dit op te kunnen lossen. Je bent een achttien jaar oude Nederlandse meid, je kunt dit wel,’ fluisterde ik tegen mezelf.

Oké, mijn echte naam is niet echt Steve. Het is Stevie. Stevie Rogers. Daarom noemen veel mensen mij Steve. Steve Rogers alias Captain America. De fictieve super soldaat die mee vocht in de Tweede Wereldoorlog. Ik mocht dan niet heel veel op dat stripfiguur lijken, ik droeg de naam met eer.

Ik keek vluchtig om me heen op zoek naar mensen die me mogelijk de weg zouden kunnen vertellen naar de Londen Eye, en waar ik hopelijk ook terug mijn vrienden zou terug zien. Anders had ik een groot probleem... Ik zag hoe tientallen mensen, elk in hun eigen wereldje, me vluchtig voorbij stapten en het net leek alsof ik lucht was. De moed zonk me in de schoenen toen ik vast stelde dat dit vast geen makkelijke klus werd om iemand zover te krijgen om mij daadwerkelijk om te merken, laat staan te helpen. Maar nu was het tijd voor actie, niet voor piekeren!

‘Excuseer mevrouw, kunt u mij helpen?’

De vrouw negeerde me regelrecht. Niet eens een blik gunde ze me.

‘Wel dat is ook vriendelijk,’ mompelde ik binnensmonds, maar ik zocht al snel mijn volgend slachtoffer uit.

‘Meneer, kan ik u wat vragen?’ De man lachte vriendelijk naar me.

‘Dat heb je zonet al gedaan, meissie,’ merkte hij slim op.

Ik glimlachte terug.

‘Kunt u mij de weg naar de London Eye vertellen?’

Hij legde me kort, maar goed, de kortste en simpelste weg uit naar de Londen Eye. En ik zelf probeerde die uitleg zo goed mogelijk te volgen en te onthouden. En dat waren twee zware opgaven. Ten eerste was mijn Engels nou niet bepaald mijn sterkste taal, en ten tweede was de weg onthouden op zich al een grote opgave. Verstrooid raken ging zo makkelijk...

‘Heel hartelijk bedankt,’ zei ik.

‘Graag gedaan. En geniet nog van Londen.’

Ik wandelde weer weg. Onderweg keek ik naar alle gigantische gebouwen. Huizenhoge kantoorgebouwen reikten praktisch aan de wolken en al het glas schitterde in het zonlicht. Dit was een beetje overweldigend voor mij. Ik ben al die reusachtige gebouwen niet gewend, aangezien ik uit een klein dorpje kom. Steden als Utrecht of Amsterdam had ik natuurlijk wel gezien, maar dit was nog eens tien keer zo groot. Wat zeg ik! Londen is zo groot als de provincie Utrecht! Ik richtte mijn blik weer op de grond en keek naar alle mensen en alle graffiti op de muren om mij heen. Dat was zo bijzonder voor mij. Plots zag ik iets nieuws. Nou zag ik elke seconde al iets nieuws, maar deze keer was het geen graffiti of mensen of hoge torens. Het was een rivier. Een rivier waarvan ik wist dat dat de enige door Londen was: de Theems. Hier ergens moest dan ook de Tower Bridge zijn. Of ik was wel heel verkeerd gelopen. Maar blijkbaar had ik het toch goed begrepen, want een eindje verder stond er een brug over de Theems. Met zijn unieke wit en blauwe stalen balken wist ik dat ik de goede brug had. Dit was de enige echte Tower Bridge. Terwijl ik dichterbij kwam - en alle haastige zakenmannen ontweek - zag ik in de balken iets leuks. Op het laagste punt werd het ijzer gesierd door een cirkel. Een rood met wit en blauwe cirkel, die me een beetje deed denken aan het schild van Captain America. Ik glimlachte. Snel liep ik verder, voor ik met mijn gedachten daar bleef staan kijken. De man had mij verteld dat ik over de brug heen moest en dan naar links moest gaan. Dus dat deed ik dan maar. Ik keek even naar links en ik zag inderdaad in de verte de Londen Eye. Hopelijk waren mijn klasgenoten niet zonder mij verder gegaan. Ik liep rustig over de het voetpad op de Tower Bridge, terwijl ik genoot van mijn uitzicht. Plotseling hoorde ik een hulpkreet.

------

Hey, dit is dan de proloog van DFWYB. Voor de mensen die mij en Amber.LY (MagicSong) al kennen op Wattpad, die weten dat dit geen nieuw verhaal is. Dit is namelijk de vertaling van het origineel Engelse DFWYB. Deze One Direction fanfic hebben wij vertaald, omdat het toch iets beter schreef dan het Engels. En als je dan denkt: "Ooh, dan hoef ik dit helemaal niet te lezen!" Doe het wel, want hij is ook zeker een heel stuk aangepast. Wanneer dit verhaal online komt weet ik nog niet, maar hij komt er wel!
Ik hoop dat jullie het leuk vinden.

Groetjes WOMO (WriterOfMyOwn)