Verjaardag!

WOMO rende al zoekend over het dek van het WIC schip de 'Wind, snelheid, kick!'. "Amber.LY! A.LY! Waar ben je?" gilde ze terwijl ze een aantal zeelieden geïrriteerd liet opkijken. In de verte zag ze Nightingale, Starfish en Fayline haar verbaasd aankijken, maar WOMO negeerde het. Haar missie nu was het vinden van Amber.LY en het boeide haar niet wat de rest van haar gedrag vond. "A.LY! Waar zit je verdomme?"
Of van haar taalgebruik... WOMO had al een heel rondje rond het dek gerend en Amber.LY was nergens te bekennen.
"Dan maar benedendeks proberen", dacht ze zuchtend en ze opende het luik naar beneden en sprong de trap af.
"Amber.LY?" "WOMO!" klonk een blij kinderstemmetje. Het kwam vanuit het gedeelte van het ruim waar alle goederen lagen opgeslagen. Voorzichtig liep WOMO ernaartoe, niet wetende wat ze moest verwachten. Ze had nog nooit die stem eerder gehoord, maar het accent kwam haar vreemd genoeg bekend voor. "Amb..." probeerde ze opnieuw vragend de naam van haar vriendin te noemen voordat ze het uitschreeuwe.
"Oh. Mijn. God!" riep WOMO verschrikt uit met ogen die op slag groter werden.
Voor haar stond een klein meisje, een meisje dat sprekend op Amber.LY leek door haar donkere bruine haarkleur en haar rond gezichtje. Want het was Amber.LY die daar voor haar stond. Een twee jarige Amber.LY, wel te verstaan. "A-Amber.LY..." stotterde WOMO niets begrijpend. "WOMO", antwoordde het kindje vrolijk terug.
"Amber.LY..." "WOMO." WOMO bleef de kleine Amber.LY met open mond aankijken. Hoe ze ook probeerde het kleine meisje te bestuderen, alles maakte haar duidelijk aan haar dat dit Amber was. De enthousiasme in haar stem die soms wel een beetje ergelijk werd maar heel kenmerkend was voor haar, die grote nieuwsgierige ogen die nu nog groter leken door haar gekrompen lijf, en zo kon ze nog wel even door gaan. Maar wat was er in hemelsnaam gebeurt als dit Amber.LY was die ze kende als zestien jarig meisje. Niet als een peuter van twee! "WOMO spelen!"riep A.LY plots vrolijk. WOMO fronste. "Hoe is dit mogelijk?" prevelde ze tot zichzelf Plots zag ze een flesje op de grond liggen achter haar. Het flesje was leeg, maar door de sprankelende donkerblauwe vloeistof die erin zat herkende WOMO meteen de inhoud ervan. Het was een verjongingsmiddeltje die de ware leeftijd van iemand aantoonde! En WOMO wist bijna zeker, zonder enige twijfel, dat Amber.LY ervan had lopen snoepen. "Amber.LY!" zei ze dreigend, het kind streng aankijkend. Onmiddellijk hield het kindje op met spelen en rondrennen rond haar en ze trok een geschrokken pruillip. "WOMO boos?" piepte ze. WOMO bukte zich en raapte het flesje op. "Ja, ik ben boos!" riep WOMO boos uit terwijl ze het flesje aan A.LY toonde. "Waarom heb je in hemelsnaam dit flesje opgedronken?!" "Dlinken", antwoordde de kleine Amber.LY onschuldig terwijl ze naar het stickertje wees die erop stond. WOMO keek even verbaasd van haar naar het flesje en las de etiket. Daarna begon ze heel hard te lachen. "Oh A.LY, je bent zo'n sukkel, hé. Er staat 'niet drinken'. Je hebt vast je vinger over het woordje 'niet' gehouden." "Solly", zei Amber.LY verdrietig. WOMO aaide haar lief kozend over haar hoofd en tilde haar vervolgens op in haar armen. "Kom kiddo, dan gaan we naar boven en mijn verjaardag vieren."
Meteen fleurde haar klein gezichtje op en begon ze hevig met haar armen te zwaaien en met haar voeten te trappelen. "A.LY ook jalig", zei het kleine meisje vanaf de schouders van WOMO. WOMO grijnsde, al begreep ze niet zo goed wat ze bedoelde. "Echt waar? En hoe oud ben je dan?" vroeg ze quasi-verbaasd. "Zo oud!" riep Amber.LY vrolijk uit terwijl ze twee vingertjes voor WOMO's gezicht uitstak. "Zo, dat is oud! En weet je ook hoe oud ik ben?" Amber.LY schudde haar hoofd. "Ik ben negentien." "Zoveel!" zei Amber.LY verbaasd terwijl ze haar kleine handjes voor WOMO's gezicht hield en probeerde negentien aan te tonen met haar fijne vingertjes, wat natuurlijk niet kon. "Jup, zoveel", grijnsde WOMO. Intussen waren de twee meiden al aangekomen bij de enige drie andere meiden op het WIC schip. Fayline, Starfish en Nightingale keken verbaasd naar het kleine meisje op de schouders van WOMO. "Wie is dat?" vroeg Starfish. "Taalt!" riep Amber.LY blij uit voordat WOMO iets kon zeggen. "Dit is A.LY", antwoordde WOMO daarna rustig. Vervolgens draaide ze zich om en zag de scheepskok aan komen lopen met een grote taart. Die plaatsten ze dan ook neer op een houten tafel waar vijf stoelen rond stonden en nodigden ze de meisjes beleefd uit om plaats te nemen aan de tafel. Dit deden ze en WOMO hielp ook even nog om de kleine A.LY op haar stoel te gaan zitten.
De taart kende zeker drie lagen romig, witte glazuur die bewerkt was met blauwe randen en vrolijke figuurtjes op van Marvel. De kaarsen op de tweede laag taart bestonden dan ook uit Marvel figuurtjes en je kon er wel geteld negentien tellen. En helemaal bovenaan de taart stonden twee kaarsjes die bestonden uit een hartvormige kaars en een W.
"Ik volg het waarschijnlijk niet zo goed", zei Nightingale toen ze van de taart naar de kleine Amber.LY keek.
"Waarom is ze zo klein geworden? En waarom is ze vandaag ook jarig?"
Iedereen keek meteen om naar de kleine meid.
"Mijn Wattpadveljaaldag!" riep ze vrolijk uit terwijl ze met haar handen net een boog over haar hoofd maakte.
"Wattpadveljaajdag...?" bracht Fayline er niets begrijpend uit, maar al snel zag je haar gezicht veranderen van uitdrukking.
Ook bij de rest ging toen een lichtje branden.
"Haar twee jarig bestaan als schrijver op Wattpad!" riepen ze met z'n vieren uit.
De kleine Amber.LY knikte enthousiast haar hoofdje.
"Wel, dat verklaart een hoop", zei Starfish.
WOMO knikte.
"Dan staat de 'W' waarschijnlijk voor Wattpad zelf en het hartje voor haar eerste verhaal 'Magic Song'."
"De enige vraag die dan nog resteert is... Hoe wordt ze terug normaal?" zei Fayline.
"Misschien als deze dag voorbij is?" opperde Starfish.
"Zou kunnen", zei Nightingale", en het is bijna middernacht."
"Dat betekend dus dat ze ieder moment terug normaal kan worden", zei WOMO.
Iedereen knikte.
"Dan moeten jullie snel jullie kaarsjes uitblazen!" zei Fayline breed grijnzend.
WOMO keek naar A.LY die breed begon te grijnzen bij die gedachten en toen vroeg ze aan haar: "Zullen we het samen doen?"
Amber.LY knikte waarna ze ging rechtop staan in haar stoel, maar net niet groot genoeg was om bij de top van de taart te kunnen.
"Laat me je helpen, kiddo", zei WOMO en ze nam de kleine meid rond haar middel vast en tilde haar op zodat ze samen met haar kon blazen.
"Oké nog tien seconden tot het twaalf uur is!" meldde Starfish.
"Vijf... Vier..." telden de drie meiden samen af.
"Twee... Eén... Nul!"
En toen bliezen de twee meiden uit volle borst de kaarsjes uit.
De kaarsjes waren nog maar net uitgeblazen of het lichaam van Amber.LY begon in snel tempo terug te groeien naar haar oorspronkelijk vorm als zestien jarige meid en al gauw kon ze terug zelfstandig naast WOMO neer staan rond te tafel.
Amber.LY lachte vrolijk en keek de meiden één voor één aan om bij WOMO te stoppen.
"Ik ben terug!" meldde ze al lachend mee waarbij iedereen moest beginnen lachen.
"Gelukkige verjaardag WOMO en Amber.LY!" riepen Starfish, Nightingale en Fayline daarna uit.
En zo eindigde 29 november voor deze vijf meiden. Een dag waarop het lot besloten had de kleine WOMO gebeuren te laten worden en de veertienjarige Amber.LY haar tocht als Wattpadschrijfster te laten bevaren. Het was een pad die ze elk afzonderlijk hadden afgelopen tot hun wegen kruisten een half jaar later nadat A.LY een Wattpadschrijfster werd. Het was een kruising waar ze geen van beiden spijt van hadden.
Het was een dag die ze beschouwden als de dag waarop alles begon. Waarop hun ontmoeting werd voorspelt.

How I changed into a Slytherin

I am changed

It's because of you

I am changed

Because the way you say

I am changed

It was the way you did

I am changed

You can see

I am not friendly

I am not sweet

I am not the love you need

I am this

because of you

And I am proud of it

Ik heb het  nooit zo met jongens, dat ik denk goh wat is die jongen toch leuk. Ik heb dat eigenlijk alleen met personages in boeken. Misschien is dat ook wel omdat je de personages echt door en door kan leren kennen door veilig alleen het boek te lezen en in de echte wereld zal je toch actie moeten ondernemen…

Meestal val ik op de badboys in boeken. Bij de Touching- Juliette serie ben ik verliefd op Warner, bij Once Upon A Time op Rumplestiltskin en stiekem misschien ook wel een beetje op de Evil Queen. Ze hebben allemaal wel iets goeds in zich en een reden waarom ze zo zijn geworden. En ik weet het niet, misschien vind ik het gewoon zo aandoenlijk en wil ik ze helpen.

Maar bij Draco had ik dat totaal niet. Ik vond hem gewoon een walgelijke kwal eigenlijk. Daarom dacht ik, laat ik eens mijn eigen versie van Draco creëren, eentje die wel slecht is, maar niet helemaal. Eentje waar ik verliefd op zou kunnen worden.

Het is gelukt. Ik ben haast verliefd op mijn eigen karakter. Het liefste zou ik hem niet de hele tijd zo lullig laten doen tegen May, maar mijn handen schrijven iets anders dan mijn hart zegt. Het is natuurlijk ook wel zo, dat als hij veels te makkelijk bij May komt, hij niet meer zo een badboy is en dat zou hem ook weer minder leuk maken. Moeilijk, moeilijk, moeilijk.

Even over May. Ik wilde eens over een persoon schrijven die totaal niet op mij leek. Soms doet May zo lullig, dan denk ik hoe kan je dat doen? Waarom doe je zo? Hoe kan je zo denken? En dan herinner ik me dat ik het net zelf heb geschreven en dat het dus wel ergens in mijn hoofd zit…

Nou, dat was het zo ongeveer wel, ik zou niet weten wat ik nog meer hier over moet vertellen. Willen jullie nog iets weten over hoe ik op de personages en hun gedrag kwam, kan je het gewoon vragen :)

Oh, trouwens, ik heb een nieuwe cover gemaakt, die kunnen jullie hierboven zien, vinden jullie deze beter dan de gene die ik nu heb?

Rose staarde naar het bureau voor haar. Haar ogen namen alles in haar op; elk klein detail werd gezien. Aan de ene kant lag voornamelijk schrijfgerei en mappen die netjes op een stapel gelegd waren. Aan de andere kant lagen papieren door elkaar heen, en overal waren de puntjes van gele memo's te zien.

Er moest iets zijn. Iets wat een aanwijzing kon zijn. Iets wat een reden kon geven, of een oorzaak.  Er moest simpelweg iets zijn om alles te verklaren.

Oké, haar vader was nooit in beeld geweest; hij was vermoord toen Rose anderhalf was en ze had geen herinneringen meer aan hem overgehouden.  Maar haar moeder? Ja, dat was dan weer een ander verhaal. Haar moeder was haar rots en branding geweest.  Haar steun en toe verlaat. Alles wat een vriendin had kunnen zijn maar tegelijkertijd ook haar moeder was. Ze was- nee is, geweldig in Rose haar ogen. Maar niet meer aanwezig in het dagelijks leven.

Rose liep naar het donkerbruine bureau toe en wierp nogmaals een blik op alle bladeren, spullen en elektronica die er overheen verspreid lagen. Ze begon met het ordenen.  Papier werk aan de ene kant, rommelige onnodig lijkende dingen aan de andere kant, en de laptop bleef in het midden liggen.

Ze ging zitten op de comfortabele bureaustoel en openende de laptop en drukte het knopje in om hem op te laten starten. Ze opende bestand na bestand, las alles zorgvuldig door,maar nergens kwam een aanwijzing vandaan. Nergens. Ze zuchte diep en streek haar bruine haar achter haar oren. Haar ogen vielen steeds dicht en elke keer opnieuw kreeg ze het voor elkaar om ze net voor het sluiten weer open te gooien.

Elke keer, tot het punt dat ze onwetend voorover zakte en haar ogen sloot terwijl haar hoofd op haar onderarmen steunde.

Geschreven door Nightingale x

Interview met Stevie en Alexandra - van WOMO

'Welkom dames en heren en bedankt voor het kijken naar "Heroes"! Vandaag hebben we twee hele speciale gasten. De één redt een jongen hangend aan de Tower Bridge, terwijl de ander een vermiste jongen herenigt met zijn vrienden. Dames en heren, mag ik een daverend applaus voor onze heroes: Stevie Rogers en Alexandra Scott!'

'Hey allemaal.'

'Hoi.'

'Dames, neem plaats. Ga toch zitten. Wat goed dat jullie hier zijn.'

'Het is een hele eer om hier te zijn.'

Dat zal het zeker. Maar mevrouw Rogers...'

'Ho, wacht! Geen "mevrouw Rogers" alsjeblieft. En ook geen "u" of wat dan ook. Het is gewoon Stevie, of Steve. Of Cap als je wilt.'

'Oké Stevie. Laten we het als eerste over jouw avontuurtje hebben. Want misschien weten de kijkers thuis dit niet, maar jij was degene die iemand van de Tower Bridge hebt gered.'

'Jep, dat was ik. Het was geen moeite. Die jongen is nu gered en dat is het belangrijkste.'

'Maar het was niet zomaar iemand die je gered hebt. Jij, Stevie, hebt Harry Styles gered.'

'Heb jij Harry Styles van One Direction gered?!'

'One Direction? Het spijt me, ik weet niet wie dat is of zijn.'

'Want dat avontuur aan de brug was niet zo goed afgelopen dan gepland, is het niet Stevie?'

'Nee, niet echt. Ik verloor mijn grip toen ik terug naar boven wou klimmen. Ik hing dus alleen maar aan mijn armen en dat kon ik niet volhouden. Dus ik moest loslaten... En schijnbaar ben ik met mijn hoofd op die ijzeren balken gekomen. Verder weet ik niets meer. Het enige dat ik weet is dat ik wakker werd in een ziekenhuis zonder geheugen.'

'Gaat het nu wel weer goed?'

'Ja hoor. Afgezien van het feit dat ik mijn geheugen nog niet volledig terug heb, gaat alles prima. Ik kom steeds meer te weten en ik krijg steeds meer stukjes van mijn geheugen terug. In heb begin wist ik bijvoorbeeld niet eens hoe ik heette en nu dus wel. Met de hulp van Harry probeer ik steeds meer terug te halen tot ik uiteindelijk mijn hele geheugen weer heb. Hoop ik...'

'Dat komt vast wel goed. Maar nu even naar uw verhaal, mevrouw Scott. Of moet ik ook Alexandra zeggen?'

'Ik houd er meer van als mensen me Alex noemen.'

'Oké, Alex, wil je jouw verhaal vertellen? Want jij hebt een vermiste jongen teruggevonden. Vertel, hoe komt het en hoe ben je hem tegen gekomen?'

'Nou... Ik weet zelf niet zo goed hoe dat komt. Ziet u, ik ben zelf maar een gewoon meisje die uit een mini landje komt dat België heet. Echt niemand weet waar dat land ligt, tot je de woorden "chocolade" en "frietjes" laat vallen. En op een normale schooldag ging ik gewoon zoals altijd naar school toe en plots was hij daar. Een nieuwe jongen.'

'Zomaar ineens?! Iemand moet hem toch als vermist opgeven of hem herkennen ofzo?'

'Nou, niemand van ons wist dat hij die jongen was, ondanks hij er totaal anders uitzag. En zich ook geheel anders gedroeg. Hij was niet die jongen van voorheen.'

'Want vertel de kijkers thuis maar eens wie deze jongen in werkelijkheid is.'

'Euhm... nou, die jongen is...'

'Nee, wacht! Niet zeggen. We zijn helaas aan het einde gekomen van deze show. Dus als u wilt weten wie deze mysterieuze jongen is, kijk dan de volgende keer weer en misschien, heel misschien, zullen wij het u vertellen. Dit was het weer, dames en heren. Geef een daverend applaus voor onze gasten van vanavond: Alexandra Scott en Stevie Rogers. En tot de volgende keer bij "Heroes".'

-------

Hey, dit is een interview met twee characters uit de One Direction fanfic "Don't forget where you belong". Ik heb bij het maken van dit interview een beetje hulp gekregen van Amber.LY (MagicSong) aangezien zij de hoofdstukken met Alexandra schrijft en haar dus ook beter begrijpt. Ik hoop dat jullie dit leuk vonden, en als jullie dat deden dan kun je het verhaal terugvinden op mijn profiel op Wattpad: WriterOfMyOwn

Groetjes WOMO

PS. Jullie zullen het waarschijnlijk al wel begrepen hebben, maar de zwarte tekst was de interviewer, de groene was Stevie Rogers en de blauwe was Alexandra Scott.

Magic Song 2 (Misunderstandings) - ~Quote~

Hoofdstuk 18: Schoonheid verschijnt in school (Beauty appears in school)

-Zekes gesprek met Amber nadat hij haar gered heeft met zijn magie en hij vertelt over zijn verleden.-

Zeke: "Hoe graag ik ook 'puur' zou willen zijn, dat ben ik niet. Ik heb mijn slechte kant en die is soms sterker aanwezig dan me lief is."

(Hiermee maakt Zeke de link naar zijn magie bron. Zijn kracht kent een negatieve bron, dus moet hij aan slechte dingen denken om zijn kracht te kunnen gebruiken. Dit doet hij niet graag want zo voelt hij zich 'slecht'. Hij zou liever een positieve bron hebben, ook om mensen te redden. Want toen hij Amber redde moest hij aan slechte dingen denken om zijn magie te kunnen gebruiken. Zijn goede daden worden altijd gelinkt aan slechte dingen. En dat vindt hij maar niets.
Amber, die zelf half engel-half duivel is, kan zich hierin terugvinden en begrijpt wat Zeke doormaakt en daarmee bedoelt. Ze kampt met dezelfde problemen. En hierdoor voelt ze zich nog meer aangetrokken tot hem.)

Aanvul-alinea van Starfish

“Toe nou!”
“Nee.”
“Alsjeblieft?”
“Nee.”
“Kom op! Wat moet ik doen om je over te halen?”
“Niets. Je kunt niets doen. Het antwoord blijft nee.”
“Ugh.” Ik zuchtte. Zo kwam ik er natuurlijk niet. “Alsjeblieft? Alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieft?” Ze rolde enkel met haar ogen en draaide zich van me weg. Het begon me te frustreren. Zo ging het nu al dagen en ik was nog geen steek verder dan toen ik begon. De manieren om haar over te halen begonnen op te raken. “En als ik nou ga smeken? Help je me dan?” Ze trok haar wenkbrauw naar me op. “Alsjeblieft?” Ik trok er een pruillip bij, maar dat maakte haar alleen aan het lachen.
“Nee. Face it, je mag dan m’n beste vriend zijn, ik ga niet doen alsof we iets hebben alleen maar zodat jij show-off kunt spelen tegenover die vrienden van je. Zoek maar iemand anders.” Op dat moment ging de bel en opnieuw draaide ze zich van me weg, om vervolgens door te lopen naar de les.
“Gered door de bel,” mompelde ik. “Voor nu.”
                Het was tijd voor een verandering van aanpak. Een sluw lachje vormde zich om mijn mond. Ik wist precies wat ik moest doen.

~~~

Gegroet aardbeien! Starfish hier.

Zoals de titel al suggereert is dit een aanvul alinea. Met andere woorden: het is jouw beurt - ja, jouw beurt - om verder te schrijven. Laat je fantasie erop los en verras me met al je creativiteit! Laat me je alinea hier, in de reacties, of op Wattpad lezen. (Ik ben @robintje1q2, misschien handig om te weten xD)

Ik ben benieuwd wat jullie ervan maken! :D

~ Starfish

Sneak peak van Fayline

 

 

Mijn ogen branden. Ik voel een brandende pijn door mijn hele lichaam trekken, maar mijn ogen zijn het ergste. Ze lijken haast wel te ontploffen. Mijn hoofd bonkt. Een snijdende pijn voel ik daar. Wat is er aan de hand met mij? Ik probeer mijn ogen open te doen, maar het lukt niet en ik begin te kreunen van de pijn. Mijn armen bewegen lukt pas na ontzettend veel moeite. Een hard oppervlak glijd langs mijn armen. Mijn huid voelt raar. Eigenlijk voelt alles raar. Ik probeer nog een keer mijn ogen te openen, maar het lukt nog steeds niet. Dan maar op staan met mijn ogen dicht. Na veel pijn, moeite en een lange tijd weet ik mezelf in een zittende houding te krijgen. Toch voel ik me alsof ik elk moment weer achterover kan vallen en dat lijkt me nou niet een heel goed idee, want dat zou alleen maar meer pijn veroorzaken. Zwaar hijgend en met de laatste krachten die ik op dat moment nog heb duw ik mezelf naar achteren. Hopend dat ik snel een muur of iets anders tegen kom waar ik tegen aan kan zitten. Ik kan niet meer, hoe ver moet ik in vredesnaam nog? Net op het moment dat ik het wil opgeven en bijna achterover val voel ik iets. Een uitstekende steen of zo. Met het laatste beetje kracht wat in me zit weet ik mezelf nog ongeveer een halve meter te verplaatsen tot ik tegen een muur aan zit. Pijnscheuten vliegen door mijn lichaam en mijn hart gaat tekeer als een razende. De muur zit vol met uitstekende stenen en de vloer voelt hetzelfde. Ik moet dus wel in een grot zitten of iets wat daar op lijkt. Op dat moment besef ik hoe moeilijk het leven voor blinde mensen moet zijn. Als je maar op vier zintuigen kan vertrouwen in plaats van vijf, dat is toch vreselijk! De pijn begin ik minder te voelen, maar dat komt waarschijnlijk doordat ik gewoon te weinig energie heb om het nog te voelen. Wat is er in godsnaam met me gebeurt?!

Een vrouw verschijnt voor mijn ogen. ‘Dit doet maar eventjes pijn,’ vertelt ze, maar de blik in haar ogen zegt iets heel anders. Een man in een witte jas flitst voorbij, een glas met een groen drankje en als laatste een oranje met bruine vleugel.

Ik schrik wakker en stoot van schrik mijn hoofd tegen een uitstekende steen. De pijn in mijn lichaam is afgenomen, maar ik kan nog steeds mijn ogen niet openen. Dat begint me nu echt wel te irriteren. Door de irritatie begin ik zachtjes met mijn hoofd tegen de muur te bonken. Heel dom natuurlijk, want daar krijg ik alleen nog maar meer pijn van, maar op een of andere manier helpt het me. Het helpt me om na te denken. Opeens weet ik het, wat stom dat ik daar niet eerder aan heb gedacht! Ik moet gewoon met mijn vingers mijn ogen open proberen te trekken. Het kan niet zo zijn dat mijn wimpers aan elkaar vast gelijmd zitten, toch? Langzaam beweeg ik mijn hand naar mijn rechteroog en trek mijn ooglid langzaam omhoog. Het gaat open, maar dan krijg ik de schrik van mijn leven. Ik zie niks, helemaal niks. Er is totale duisternis. Ik probeer hetzelfde met mijn andere oog, maar daar krijg ik hetzelfde te zien. De weinige energie die ik nog had stroomt uit me weg en ik laat mijn arm naar beneden zakken. Het enige wat ik op dit moment kan doen en wil doen is slapen. Dus dat doe ik dan maar.

--------------------------------

Heyy!

Leuk dat je mijn sneak peak hebt gelezen :)
Ik weet nog niet hoe dit verhaal gaat heten en wanneer het op Wattpad komt, maar als je wil dat ik het je vertel als dit verhaal online staat, laat dan een berichtje hieronder achter met je Wattpad naam. Of je kan me natuurlijk volgen, dan krijg je vanzelf een bericht :)

♥Fayline