Oud&Nieuw special van Fayline

Het begon al donker te worden toen Fayline de borden begon op te stapelen. Ze hadden net heerlijk gegeten aan dek van het schip.

‘Dat was lekker Nightingale,’ glimlacht Fayline. Er verschijnt een glimlach op het gezicht van Nightingale.

‘Dank je.’ Ze vind het leuk om dat te horen. Dan voelt ze zich ten minste alsof ze niet voor niets kookt.

‘Is het goed als wij het vuurwerk alvast klaar zetten?’ roept Amberly, terwijl ze op en neer springt. Wat een enthousiasme.

‘Ja kom mee naar de kajuit allemaal,’ reageert WOMO, ‘daar staat alles.’ Starfish rent vrolijk achter de twee aan.  Nightingale en Fayline kijken elkaar aan en zuchten.

‘Fuck it,’ zegt Fayline en ze gooit de vieze borden over de rand van het schip heen, het water in. Een luidde plons vult de stille avond. Nightingale schiet in de lach en valt lachend op de harde planken.

‘Au,’ lacht ze. Amberly, WOMO en Starfish komen met hun armen vol vuurwerk de kajuit uit.

‘Waar zetten we het neer?’ vraagt Starfish. Voordat iemand antwoord kan geven klinkt er een luide knal.

‘Whaaa, we worden aangevallen!’ gilt WOMO en ze rent terug naar de kajuit. Amberly begint hard te lachen, want ze heeft al snel door dat de knal gewoon het vuurwerk was. Nightingale heeft zichzelf inmiddels van de vloer weten te hijsen en loopt naar de kajuit toe om WOMO eruit te halen.

‘Kom jongens, we zetten het in de sloep, dan binden we die aan een touw vast en als alles erin staat duwen we hem weg. Dan kan al het vuurwerk van daar af afgaan.’ Fayline loopt gelijk naar de sloep toe na haar geweldige idee. WOMO komt met Nightingale uit de kajuit en die komen gelijk achter de anderen aan.

 Even later staan ze met z’n vijven in de sloep. De sloep begint gevaarlijk te wankelen.

‘Stil blijven staan allemaal,’ gilt Amberly.

‘Ach joh, anders doen we de Nieuwjaars duik nu alvast, op oudjaar,’ giechelt Fayline en Starfish lacht mee.

‘Neeheee, anders word het vuurwerk nat.’ Daar heeft WOMO een punt. Voorzichtig, zonder al te veel te bewegen zetten ze het vuurwerk in de sloep. Als alles staat begint het bootje weer heel erg te schommelen.

‘Wohoho’ Nightingale verliest bijna haar evenwicht. Daardoor stoot ze tegen Fayline aan die in haar val zich aan WOMO vastgrijpt en die grijpt Starfish weer vast. Zo vallen ze met z’n drieën de boot uit. Dan verliest Nightingale ook haar evenwicht. Alleen Amberly staat nog in de boot en die begint hard te lachen. Als WOMO boven water komt lacht Amberly nog steeds dus WOMO grijpt haar enkel vast en trekt haar de boot uit.

‘Gelukkig is het vuurwerk niet nat geworden,’ probeert Fayline met een scheve grijns.

‘Gerum,’ piept Nightingale.

‘En de Nieuwjaars duik hebben we dus ook al gedaan,’ roept Starfish positief. Het enige geluid wat uit Amberly’s mond komt is een eng grommend geluid. Ze duwt WOMO boos onder water. Als ze weer boven komt proest die al het water uit.

‘GEK!’ roept ze. ‘JE LIET ME BIJNA VERZUIPEN!’ Voordat de ruzie nog verder uit de hand kan lopen maakt Nightingale er een einde aan met de simpele woorden: ‘de boot drijft weg.’ WOMO zwemt heldhaftig naar de sloep toe en haalt het touw eruit om dat vast te binden aan de sloep. Dan zwemt ze terug naar het schip en klimt aan boort via de touwladder, om vervolgens het touw ook daar vast te binden. Fayline begint het heel erg koud te krijgen en blaast stoomwolkjes uit en Nightingale wordt een beetje blauw.

‘Waarom… liggen… we… in… vredesnaam… nog… in… het… water…’ weet Fayline half verkleumd uit te brengen. Zo snel het gaat zwemt ze naar de ladder en klimt ze naar boven. Achter haar  volgen Starfish en Nightingale. Net als Amberly naar boven wil komen trekt WOMO de touwladder naar boven.

‘Hahahaahaa, sukkel,’ lacht ze, maar gelukkig voor Amberly laat ze de ladder al snel weer naar beneden vallen. Ook gelukkig voor de rest, want Amberly kan lekkere koekjes bakken. Fayline en Nightingale gaan nadat ze zich hebben afgedroogd hun warme fleece pyjama aantrekken. Daarna begint Fayline cappuccino te maken en Nightingale maakt warme chocolademelk. Het is inmiddels 11 uur ’s avonds en er zijn al wat mensen vuurwerk aan het afsteken. Terwijl ze van hun cappuccino en chocolademelk genieten en marshmallows eten kijken ze ook naar het vuurwerk.

‘Shit,’ mompelt Amberly om kwart voor 12.

‘Wat?’ WOMO kijkt op. Amberly trekt een bedenkelijk gezicht.

‘Hoe steken we ons vuurwerk aan? Het ligt allemaal op die boot daar en we hebben geen lont of zo wat er heen gaat…’

‘O’ zeggen WOMO, Nightingale, Starfish en Fayline tegelijk. Ze opperen allemaal stomme ideeën, maar geen één is goed genoeg. Dan komt Fayline met het debiele idee om een fakkel naar de sloep te gooien.

‘Maar dan staat de hele sloep in de fik,’ zegt Starfish bedenkelijk.

‘Jep, maar het is wel het meest effectieve idee, denk ik,’ helpt WOMO Fayline.

‘Okeee, ik wil het doen!’ gilt Amberly.

‘Moet dat nou? Je hebt het werpvermogen van een egel,’ zegt WOMO.

‘Waar slaat dat nou op?’ vraagt Amberly beledigd.

‘Geen idee,’ WOMO haalt haar schouders op. Amberly pakt een fakkel en steekt die aan. Ze loopt naar de rand van de WIC en gilt ‘WIND SNELHEID KICK’ dan gooit ze de fakkel. Een luide plons. Mis. WOMO begint heel hard te lachen.

‘Egel,’ zegt ze en ze steekt haar tong uit. Amberly pakt een tweede fakkel en gooit hem gelijk. Het lijkt wel in slow motion te gaan, maar dan ontvlamt de sloep.

‘YAY!’ gillen de vijf meiden. Ze kijken vol verwachting naar de sloep en wachten tot het vuur eindelijk bij een lont van een vuurwerkpijl komt. Starfish kijkt hoe laat het is en precies om 12 uur gaat de eerste pijl af.

‘GELUKKIG NIEUWJAAR!’  

Waarom ik begon met schrijven - WOMO

Waarom ben ik in hemelsnaam begonnen met schrijven?

Eerlijk gezegd is het antwoord heel simpel: ik verveelde me. Okay, er zit wel wat meer verhaal achter. 

Ik heb altijd gehouden van lezen. Vooral het lezen van historische fantasie verhalen. Maar ook films - en met name Disney films - vond ik leuk. En nu nog steeds eigenlijk! 

En toen kwam het moment dat ik begon te schrijven. Eigenlijk al toen ik in 3 Gymnasium zat. De reden? Ik heb geen idee meer. Het verhaal? Een kinderlijk Disney fanfic die ik nog ergens achter in de kast heb liggen. Heel ooit en heel misschien zal die online komen op Wattpad.

Maar het echte begin van het schrijven begon in 3 Havo (jaja, ik ben zo slecht geweest dat ik zo diep ben blijven zitten). Daar begon ik met het schrijven van mijn huidige boek (ja, boek) Mirai Kara. De reden? Well, zoals ik in het begin al zei: de verveling. Ik mocht dan wel gezakt zijn, dat wil niet zeggen dat ik dit niet allemaal heb gesnapt en gehad. Dus zo begon ik met schrijven. In een groot schrift midden in de les. Het geluk? De docent denkt altijd dat je aantekeningen aan het maken bent.

Het verhaal achter Wattpad is ook niet zo heel groot: ik las de krant. Ik las de krant waarin ik een stukje las over een meisje dat super populair is geworden op Wattpad. Zo populair dat ze nu haar verhalen kan uitgeven. Dus ik dacht: niet geschoten is altijd mis! En zodoende ben ik op Wattpad begonnen. Natuurlijk was ik toen niet populair en nu nog steeds eigenlijk niet. Maar dat boeit niet. Ik deed en doe het voor de lol. En daarnaast heb ik hele goede vrienden en leuke mensen ontmoet en leuke verhalen gelezen. En natuurlijk zelf verhalen geschreven, waarvan het record zo'n dertig verhalen tegelijk was.

Nu doe ik het wat rustiger aan en houd ik het op twee verhalen: "Don't forget where you belong" en "My magic book".

Ik hoop dat jullie het leuk vonden om mijn "schrijversverleden" te lezen. Geniet maar van mijn verhalen, of andere verhalen, die zijn waarschijnlijk leuker dan dit stukje.

Groetjes WOMO

Vijf voor een - sneak preview van WOMO

Verveeld struinde ik door de gang van het gekkenhuis. Ja, je leest het goed: het gekkenhuis. Een huis waar alle gekken, zieken en geestelijk gestoorden leefden. En ik.

Ik zette mijn donkere zonnebril wat beter op mijn neus en tuurde door door verduisterde glazen. Buiten viel de eerste sneeuw al naar beneden en even leek het alsof de wereld zonder problemen zat, zonder zorgen. 

Maar die rust werd al snel verstoord door een ijzingwekkende gil van een van de gestoorden. Het deed me weer beseffen dat ik in een gekkenhuis rondliep. Onmiddellijk renden er verzorgers naar de doorgedraaide man. Nou ja, verzorgers… Ik zou ze eerder kunnen beschrijven als bewakers die toevallig ook een bijbaantje hebben als bodyguards. Groot en stevig gebouwd. Mannen die al intimiderend genoeg zijn door er alleen maar naar te kijken. 

Ze renden naar de man toe en een van de bewakers/bodyguards/verzorgers botste tegen me op, waardoor ik tegen de grond geslingerd werd. Mijn zonnebril kwam een paar meter verder tot stilstand.

Onmiddellijk kneep ik mijn ogen dicht tegen het felle licht en tastend met mijn vingers zocht ik naar mijn bril. Plots voelde ik de contouren van de zonnenbril tegen mijn vingers stoten.

'Alsjeblieft,' kwam een zachte stem mijn oren binnen.

-----------

Hey, hier weer een sneak preview van mij. Deze keer een nieuwe short story. Dit verhaal is de uitkomst van de inspiratie na het lezen van "Sensitive" van MagicSong (Amber.LY) en NatureIsMagical (Nightingale x).

Dus als je nieuwsgierig bent geworden hoe dit verhaal zal aflopen, houd mijn profiel en het boek "My magic book" in de gaten. En neem meteen ook even een kijkje bij "Sensitive".

Groetjes WOMO

Een duistere dag - Starfish

Een duistere dag

Mijn adem stokte in mijn keel
Ik kon het niet geloven
Het ging toch zo goed, het was toch fantastisch?
Het werd me allemaal te veel.
Tijd leek stil te staan
Niets was me meer zeker
Was niets dan meer van waarde, of van betekenis?
Beloftes uit het verleden waren langzaam vergaan.

En toen kwam jij
Mijn reddende engel, mijn rots in de branding
Ik hield me aan je vast, voelde me weer vrij.
De wereld kreeg weer kleur, drong weer door tot mij
Het was het einde van een duistere dag
Het begin van ons allebei

*

Heey allemaal! Starfish hier.

Dit is het eerste deel van een reeks gedichten die ik van plan ben te gaan maken.

Wat vinden jullie ervan? Waar denken jullie dat het over gaat?

Verjaardag!

WOMO rende al zoekend over het dek van het WIC schip de 'Wind, snelheid, kick!'. "Amber.LY! A.LY! Waar ben je?" gilde ze terwijl ze een aantal zeelieden geïrriteerd liet opkijken. In de verte zag ze Nightingale, Starfish en Fayline haar verbaasd aankijken, maar WOMO negeerde het. Haar missie nu was het vinden van Amber.LY en het boeide haar niet wat de rest van haar gedrag vond. "A.LY! Waar zit je verdomme?"
Of van haar taalgebruik... WOMO had al een heel rondje rond het dek gerend en Amber.LY was nergens te bekennen.
"Dan maar benedendeks proberen", dacht ze zuchtend en ze opende het luik naar beneden en sprong de trap af.
"Amber.LY?" "WOMO!" klonk een blij kinderstemmetje. Het kwam vanuit het gedeelte van het ruim waar alle goederen lagen opgeslagen. Voorzichtig liep WOMO ernaartoe, niet wetende wat ze moest verwachten. Ze had nog nooit die stem eerder gehoord, maar het accent kwam haar vreemd genoeg bekend voor. "Amb..." probeerde ze opnieuw vragend de naam van haar vriendin te noemen voordat ze het uitschreeuwe.
"Oh. Mijn. God!" riep WOMO verschrikt uit met ogen die op slag groter werden.
Voor haar stond een klein meisje, een meisje dat sprekend op Amber.LY leek door haar donkere bruine haarkleur en haar rond gezichtje. Want het was Amber.LY die daar voor haar stond. Een twee jarige Amber.LY, wel te verstaan. "A-Amber.LY..." stotterde WOMO niets begrijpend. "WOMO", antwoordde het kindje vrolijk terug.
"Amber.LY..." "WOMO." WOMO bleef de kleine Amber.LY met open mond aankijken. Hoe ze ook probeerde het kleine meisje te bestuderen, alles maakte haar duidelijk aan haar dat dit Amber was. De enthousiasme in haar stem die soms wel een beetje ergelijk werd maar heel kenmerkend was voor haar, die grote nieuwsgierige ogen die nu nog groter leken door haar gekrompen lijf, en zo kon ze nog wel even door gaan. Maar wat was er in hemelsnaam gebeurt als dit Amber.LY was die ze kende als zestien jarig meisje. Niet als een peuter van twee! "WOMO spelen!"riep A.LY plots vrolijk. WOMO fronste. "Hoe is dit mogelijk?" prevelde ze tot zichzelf Plots zag ze een flesje op de grond liggen achter haar. Het flesje was leeg, maar door de sprankelende donkerblauwe vloeistof die erin zat herkende WOMO meteen de inhoud ervan. Het was een verjongingsmiddeltje die de ware leeftijd van iemand aantoonde! En WOMO wist bijna zeker, zonder enige twijfel, dat Amber.LY ervan had lopen snoepen. "Amber.LY!" zei ze dreigend, het kind streng aankijkend. Onmiddellijk hield het kindje op met spelen en rondrennen rond haar en ze trok een geschrokken pruillip. "WOMO boos?" piepte ze. WOMO bukte zich en raapte het flesje op. "Ja, ik ben boos!" riep WOMO boos uit terwijl ze het flesje aan A.LY toonde. "Waarom heb je in hemelsnaam dit flesje opgedronken?!" "Dlinken", antwoordde de kleine Amber.LY onschuldig terwijl ze naar het stickertje wees die erop stond. WOMO keek even verbaasd van haar naar het flesje en las de etiket. Daarna begon ze heel hard te lachen. "Oh A.LY, je bent zo'n sukkel, hé. Er staat 'niet drinken'. Je hebt vast je vinger over het woordje 'niet' gehouden." "Solly", zei Amber.LY verdrietig. WOMO aaide haar lief kozend over haar hoofd en tilde haar vervolgens op in haar armen. "Kom kiddo, dan gaan we naar boven en mijn verjaardag vieren."
Meteen fleurde haar klein gezichtje op en begon ze hevig met haar armen te zwaaien en met haar voeten te trappelen. "A.LY ook jalig", zei het kleine meisje vanaf de schouders van WOMO. WOMO grijnsde, al begreep ze niet zo goed wat ze bedoelde. "Echt waar? En hoe oud ben je dan?" vroeg ze quasi-verbaasd. "Zo oud!" riep Amber.LY vrolijk uit terwijl ze twee vingertjes voor WOMO's gezicht uitstak. "Zo, dat is oud! En weet je ook hoe oud ik ben?" Amber.LY schudde haar hoofd. "Ik ben negentien." "Zoveel!" zei Amber.LY verbaasd terwijl ze haar kleine handjes voor WOMO's gezicht hield en probeerde negentien aan te tonen met haar fijne vingertjes, wat natuurlijk niet kon. "Jup, zoveel", grijnsde WOMO. Intussen waren de twee meiden al aangekomen bij de enige drie andere meiden op het WIC schip. Fayline, Starfish en Nightingale keken verbaasd naar het kleine meisje op de schouders van WOMO. "Wie is dat?" vroeg Starfish. "Taalt!" riep Amber.LY blij uit voordat WOMO iets kon zeggen. "Dit is A.LY", antwoordde WOMO daarna rustig. Vervolgens draaide ze zich om en zag de scheepskok aan komen lopen met een grote taart. Die plaatsten ze dan ook neer op een houten tafel waar vijf stoelen rond stonden en nodigden ze de meisjes beleefd uit om plaats te nemen aan de tafel. Dit deden ze en WOMO hielp ook even nog om de kleine A.LY op haar stoel te gaan zitten.
De taart kende zeker drie lagen romig, witte glazuur die bewerkt was met blauwe randen en vrolijke figuurtjes op van Marvel. De kaarsen op de tweede laag taart bestonden dan ook uit Marvel figuurtjes en je kon er wel geteld negentien tellen. En helemaal bovenaan de taart stonden twee kaarsjes die bestonden uit een hartvormige kaars en een W.
"Ik volg het waarschijnlijk niet zo goed", zei Nightingale toen ze van de taart naar de kleine Amber.LY keek.
"Waarom is ze zo klein geworden? En waarom is ze vandaag ook jarig?"
Iedereen keek meteen om naar de kleine meid.
"Mijn Wattpadveljaaldag!" riep ze vrolijk uit terwijl ze met haar handen net een boog over haar hoofd maakte.
"Wattpadveljaajdag...?" bracht Fayline er niets begrijpend uit, maar al snel zag je haar gezicht veranderen van uitdrukking.
Ook bij de rest ging toen een lichtje branden.
"Haar twee jarig bestaan als schrijver op Wattpad!" riepen ze met z'n vieren uit.
De kleine Amber.LY knikte enthousiast haar hoofdje.
"Wel, dat verklaart een hoop", zei Starfish.
WOMO knikte.
"Dan staat de 'W' waarschijnlijk voor Wattpad zelf en het hartje voor haar eerste verhaal 'Magic Song'."
"De enige vraag die dan nog resteert is... Hoe wordt ze terug normaal?" zei Fayline.
"Misschien als deze dag voorbij is?" opperde Starfish.
"Zou kunnen", zei Nightingale", en het is bijna middernacht."
"Dat betekend dus dat ze ieder moment terug normaal kan worden", zei WOMO.
Iedereen knikte.
"Dan moeten jullie snel jullie kaarsjes uitblazen!" zei Fayline breed grijnzend.
WOMO keek naar A.LY die breed begon te grijnzen bij die gedachten en toen vroeg ze aan haar: "Zullen we het samen doen?"
Amber.LY knikte waarna ze ging rechtop staan in haar stoel, maar net niet groot genoeg was om bij de top van de taart te kunnen.
"Laat me je helpen, kiddo", zei WOMO en ze nam de kleine meid rond haar middel vast en tilde haar op zodat ze samen met haar kon blazen.
"Oké nog tien seconden tot het twaalf uur is!" meldde Starfish.
"Vijf... Vier..." telden de drie meiden samen af.
"Twee... Eén... Nul!"
En toen bliezen de twee meiden uit volle borst de kaarsjes uit.
De kaarsjes waren nog maar net uitgeblazen of het lichaam van Amber.LY begon in snel tempo terug te groeien naar haar oorspronkelijk vorm als zestien jarige meid en al gauw kon ze terug zelfstandig naast WOMO neer staan rond te tafel.
Amber.LY lachte vrolijk en keek de meiden één voor één aan om bij WOMO te stoppen.
"Ik ben terug!" meldde ze al lachend mee waarbij iedereen moest beginnen lachen.
"Gelukkige verjaardag WOMO en Amber.LY!" riepen Starfish, Nightingale en Fayline daarna uit.
En zo eindigde 29 november voor deze vijf meiden. Een dag waarop het lot besloten had de kleine WOMO gebeuren te laten worden en de veertienjarige Amber.LY haar tocht als Wattpadschrijfster te laten bevaren. Het was een pad die ze elk afzonderlijk hadden afgelopen tot hun wegen kruisten een half jaar later nadat A.LY een Wattpadschrijfster werd. Het was een kruising waar ze geen van beiden spijt van hadden.
Het was een dag die ze beschouwden als de dag waarop alles begon. Waarop hun ontmoeting werd voorspelt.

How I changed into a Slytherin

I am changed

It's because of you

I am changed

Because the way you say

I am changed

It was the way you did

I am changed

You can see

I am not friendly

I am not sweet

I am not the love you need

I am this

because of you

And I am proud of it

Ik heb het  nooit zo met jongens, dat ik denk goh wat is die jongen toch leuk. Ik heb dat eigenlijk alleen met personages in boeken. Misschien is dat ook wel omdat je de personages echt door en door kan leren kennen door veilig alleen het boek te lezen en in de echte wereld zal je toch actie moeten ondernemen…

Meestal val ik op de badboys in boeken. Bij de Touching- Juliette serie ben ik verliefd op Warner, bij Once Upon A Time op Rumplestiltskin en stiekem misschien ook wel een beetje op de Evil Queen. Ze hebben allemaal wel iets goeds in zich en een reden waarom ze zo zijn geworden. En ik weet het niet, misschien vind ik het gewoon zo aandoenlijk en wil ik ze helpen.

Maar bij Draco had ik dat totaal niet. Ik vond hem gewoon een walgelijke kwal eigenlijk. Daarom dacht ik, laat ik eens mijn eigen versie van Draco creëren, eentje die wel slecht is, maar niet helemaal. Eentje waar ik verliefd op zou kunnen worden.

Het is gelukt. Ik ben haast verliefd op mijn eigen karakter. Het liefste zou ik hem niet de hele tijd zo lullig laten doen tegen May, maar mijn handen schrijven iets anders dan mijn hart zegt. Het is natuurlijk ook wel zo, dat als hij veels te makkelijk bij May komt, hij niet meer zo een badboy is en dat zou hem ook weer minder leuk maken. Moeilijk, moeilijk, moeilijk.

Even over May. Ik wilde eens over een persoon schrijven die totaal niet op mij leek. Soms doet May zo lullig, dan denk ik hoe kan je dat doen? Waarom doe je zo? Hoe kan je zo denken? En dan herinner ik me dat ik het net zelf heb geschreven en dat het dus wel ergens in mijn hoofd zit…

Nou, dat was het zo ongeveer wel, ik zou niet weten wat ik nog meer hier over moet vertellen. Willen jullie nog iets weten over hoe ik op de personages en hun gedrag kwam, kan je het gewoon vragen :)

Oh, trouwens, ik heb een nieuwe cover gemaakt, die kunnen jullie hierboven zien, vinden jullie deze beter dan de gene die ik nu heb?

Rose staarde naar het bureau voor haar. Haar ogen namen alles in haar op; elk klein detail werd gezien. Aan de ene kant lag voornamelijk schrijfgerei en mappen die netjes op een stapel gelegd waren. Aan de andere kant lagen papieren door elkaar heen, en overal waren de puntjes van gele memo's te zien.

Er moest iets zijn. Iets wat een aanwijzing kon zijn. Iets wat een reden kon geven, of een oorzaak.  Er moest simpelweg iets zijn om alles te verklaren.

Oké, haar vader was nooit in beeld geweest; hij was vermoord toen Rose anderhalf was en ze had geen herinneringen meer aan hem overgehouden.  Maar haar moeder? Ja, dat was dan weer een ander verhaal. Haar moeder was haar rots en branding geweest.  Haar steun en toe verlaat. Alles wat een vriendin had kunnen zijn maar tegelijkertijd ook haar moeder was. Ze was- nee is, geweldig in Rose haar ogen. Maar niet meer aanwezig in het dagelijks leven.

Rose liep naar het donkerbruine bureau toe en wierp nogmaals een blik op alle bladeren, spullen en elektronica die er overheen verspreid lagen. Ze begon met het ordenen.  Papier werk aan de ene kant, rommelige onnodig lijkende dingen aan de andere kant, en de laptop bleef in het midden liggen.

Ze ging zitten op de comfortabele bureaustoel en openende de laptop en drukte het knopje in om hem op te laten starten. Ze opende bestand na bestand, las alles zorgvuldig door,maar nergens kwam een aanwijzing vandaan. Nergens. Ze zuchte diep en streek haar bruine haar achter haar oren. Haar ogen vielen steeds dicht en elke keer opnieuw kreeg ze het voor elkaar om ze net voor het sluiten weer open te gooien.

Elke keer, tot het punt dat ze onwetend voorover zakte en haar ogen sloot terwijl haar hoofd op haar onderarmen steunde.

Geschreven door Nightingale x

Interview met Stevie en Alexandra - van WOMO

'Welkom dames en heren en bedankt voor het kijken naar "Heroes"! Vandaag hebben we twee hele speciale gasten. De één redt een jongen hangend aan de Tower Bridge, terwijl de ander een vermiste jongen herenigt met zijn vrienden. Dames en heren, mag ik een daverend applaus voor onze heroes: Stevie Rogers en Alexandra Scott!'

'Hey allemaal.'

'Hoi.'

'Dames, neem plaats. Ga toch zitten. Wat goed dat jullie hier zijn.'

'Het is een hele eer om hier te zijn.'

Dat zal het zeker. Maar mevrouw Rogers...'

'Ho, wacht! Geen "mevrouw Rogers" alsjeblieft. En ook geen "u" of wat dan ook. Het is gewoon Stevie, of Steve. Of Cap als je wilt.'

'Oké Stevie. Laten we het als eerste over jouw avontuurtje hebben. Want misschien weten de kijkers thuis dit niet, maar jij was degene die iemand van de Tower Bridge hebt gered.'

'Jep, dat was ik. Het was geen moeite. Die jongen is nu gered en dat is het belangrijkste.'

'Maar het was niet zomaar iemand die je gered hebt. Jij, Stevie, hebt Harry Styles gered.'

'Heb jij Harry Styles van One Direction gered?!'

'One Direction? Het spijt me, ik weet niet wie dat is of zijn.'

'Want dat avontuur aan de brug was niet zo goed afgelopen dan gepland, is het niet Stevie?'

'Nee, niet echt. Ik verloor mijn grip toen ik terug naar boven wou klimmen. Ik hing dus alleen maar aan mijn armen en dat kon ik niet volhouden. Dus ik moest loslaten... En schijnbaar ben ik met mijn hoofd op die ijzeren balken gekomen. Verder weet ik niets meer. Het enige dat ik weet is dat ik wakker werd in een ziekenhuis zonder geheugen.'

'Gaat het nu wel weer goed?'

'Ja hoor. Afgezien van het feit dat ik mijn geheugen nog niet volledig terug heb, gaat alles prima. Ik kom steeds meer te weten en ik krijg steeds meer stukjes van mijn geheugen terug. In heb begin wist ik bijvoorbeeld niet eens hoe ik heette en nu dus wel. Met de hulp van Harry probeer ik steeds meer terug te halen tot ik uiteindelijk mijn hele geheugen weer heb. Hoop ik...'

'Dat komt vast wel goed. Maar nu even naar uw verhaal, mevrouw Scott. Of moet ik ook Alexandra zeggen?'

'Ik houd er meer van als mensen me Alex noemen.'

'Oké, Alex, wil je jouw verhaal vertellen? Want jij hebt een vermiste jongen teruggevonden. Vertel, hoe komt het en hoe ben je hem tegen gekomen?'

'Nou... Ik weet zelf niet zo goed hoe dat komt. Ziet u, ik ben zelf maar een gewoon meisje die uit een mini landje komt dat België heet. Echt niemand weet waar dat land ligt, tot je de woorden "chocolade" en "frietjes" laat vallen. En op een normale schooldag ging ik gewoon zoals altijd naar school toe en plots was hij daar. Een nieuwe jongen.'

'Zomaar ineens?! Iemand moet hem toch als vermist opgeven of hem herkennen ofzo?'

'Nou, niemand van ons wist dat hij die jongen was, ondanks hij er totaal anders uitzag. En zich ook geheel anders gedroeg. Hij was niet die jongen van voorheen.'

'Want vertel de kijkers thuis maar eens wie deze jongen in werkelijkheid is.'

'Euhm... nou, die jongen is...'

'Nee, wacht! Niet zeggen. We zijn helaas aan het einde gekomen van deze show. Dus als u wilt weten wie deze mysterieuze jongen is, kijk dan de volgende keer weer en misschien, heel misschien, zullen wij het u vertellen. Dit was het weer, dames en heren. Geef een daverend applaus voor onze gasten van vanavond: Alexandra Scott en Stevie Rogers. En tot de volgende keer bij "Heroes".'

-------

Hey, dit is een interview met twee characters uit de One Direction fanfic "Don't forget where you belong". Ik heb bij het maken van dit interview een beetje hulp gekregen van Amber.LY (MagicSong) aangezien zij de hoofdstukken met Alexandra schrijft en haar dus ook beter begrijpt. Ik hoop dat jullie dit leuk vonden, en als jullie dat deden dan kun je het verhaal terugvinden op mijn profiel op Wattpad: WriterOfMyOwn

Groetjes WOMO

PS. Jullie zullen het waarschijnlijk al wel begrepen hebben, maar de zwarte tekst was de interviewer, de groene was Stevie Rogers en de blauwe was Alexandra Scott.

Magic Song 2 (Misunderstandings) - ~Quote~

Hoofdstuk 18: Schoonheid verschijnt in school (Beauty appears in school)

-Zekes gesprek met Amber nadat hij haar gered heeft met zijn magie en hij vertelt over zijn verleden.-

Zeke: "Hoe graag ik ook 'puur' zou willen zijn, dat ben ik niet. Ik heb mijn slechte kant en die is soms sterker aanwezig dan me lief is."

(Hiermee maakt Zeke de link naar zijn magie bron. Zijn kracht kent een negatieve bron, dus moet hij aan slechte dingen denken om zijn kracht te kunnen gebruiken. Dit doet hij niet graag want zo voelt hij zich 'slecht'. Hij zou liever een positieve bron hebben, ook om mensen te redden. Want toen hij Amber redde moest hij aan slechte dingen denken om zijn magie te kunnen gebruiken. Zijn goede daden worden altijd gelinkt aan slechte dingen. En dat vindt hij maar niets.
Amber, die zelf half engel-half duivel is, kan zich hierin terugvinden en begrijpt wat Zeke doormaakt en daarmee bedoelt. Ze kampt met dezelfde problemen. En hierdoor voelt ze zich nog meer aangetrokken tot hem.)

Aanvul-alinea van Starfish

“Toe nou!”
“Nee.”
“Alsjeblieft?”
“Nee.”
“Kom op! Wat moet ik doen om je over te halen?”
“Niets. Je kunt niets doen. Het antwoord blijft nee.”
“Ugh.” Ik zuchtte. Zo kwam ik er natuurlijk niet. “Alsjeblieft? Alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieft?” Ze rolde enkel met haar ogen en draaide zich van me weg. Het begon me te frustreren. Zo ging het nu al dagen en ik was nog geen steek verder dan toen ik begon. De manieren om haar over te halen begonnen op te raken. “En als ik nou ga smeken? Help je me dan?” Ze trok haar wenkbrauw naar me op. “Alsjeblieft?” Ik trok er een pruillip bij, maar dat maakte haar alleen aan het lachen.
“Nee. Face it, je mag dan m’n beste vriend zijn, ik ga niet doen alsof we iets hebben alleen maar zodat jij show-off kunt spelen tegenover die vrienden van je. Zoek maar iemand anders.” Op dat moment ging de bel en opnieuw draaide ze zich van me weg, om vervolgens door te lopen naar de les.
“Gered door de bel,” mompelde ik. “Voor nu.”
                Het was tijd voor een verandering van aanpak. Een sluw lachje vormde zich om mijn mond. Ik wist precies wat ik moest doen.

~~~

Gegroet aardbeien! Starfish hier.

Zoals de titel al suggereert is dit een aanvul alinea. Met andere woorden: het is jouw beurt - ja, jouw beurt - om verder te schrijven. Laat je fantasie erop los en verras me met al je creativiteit! Laat me je alinea hier, in de reacties, of op Wattpad lezen. (Ik ben @robintje1q2, misschien handig om te weten xD)

Ik ben benieuwd wat jullie ervan maken! :D

~ Starfish

Sneak peak van Fayline

 

 

Mijn ogen branden. Ik voel een brandende pijn door mijn hele lichaam trekken, maar mijn ogen zijn het ergste. Ze lijken haast wel te ontploffen. Mijn hoofd bonkt. Een snijdende pijn voel ik daar. Wat is er aan de hand met mij? Ik probeer mijn ogen open te doen, maar het lukt niet en ik begin te kreunen van de pijn. Mijn armen bewegen lukt pas na ontzettend veel moeite. Een hard oppervlak glijd langs mijn armen. Mijn huid voelt raar. Eigenlijk voelt alles raar. Ik probeer nog een keer mijn ogen te openen, maar het lukt nog steeds niet. Dan maar op staan met mijn ogen dicht. Na veel pijn, moeite en een lange tijd weet ik mezelf in een zittende houding te krijgen. Toch voel ik me alsof ik elk moment weer achterover kan vallen en dat lijkt me nou niet een heel goed idee, want dat zou alleen maar meer pijn veroorzaken. Zwaar hijgend en met de laatste krachten die ik op dat moment nog heb duw ik mezelf naar achteren. Hopend dat ik snel een muur of iets anders tegen kom waar ik tegen aan kan zitten. Ik kan niet meer, hoe ver moet ik in vredesnaam nog? Net op het moment dat ik het wil opgeven en bijna achterover val voel ik iets. Een uitstekende steen of zo. Met het laatste beetje kracht wat in me zit weet ik mezelf nog ongeveer een halve meter te verplaatsen tot ik tegen een muur aan zit. Pijnscheuten vliegen door mijn lichaam en mijn hart gaat tekeer als een razende. De muur zit vol met uitstekende stenen en de vloer voelt hetzelfde. Ik moet dus wel in een grot zitten of iets wat daar op lijkt. Op dat moment besef ik hoe moeilijk het leven voor blinde mensen moet zijn. Als je maar op vier zintuigen kan vertrouwen in plaats van vijf, dat is toch vreselijk! De pijn begin ik minder te voelen, maar dat komt waarschijnlijk doordat ik gewoon te weinig energie heb om het nog te voelen. Wat is er in godsnaam met me gebeurt?!

Een vrouw verschijnt voor mijn ogen. ‘Dit doet maar eventjes pijn,’ vertelt ze, maar de blik in haar ogen zegt iets heel anders. Een man in een witte jas flitst voorbij, een glas met een groen drankje en als laatste een oranje met bruine vleugel.

Ik schrik wakker en stoot van schrik mijn hoofd tegen een uitstekende steen. De pijn in mijn lichaam is afgenomen, maar ik kan nog steeds mijn ogen niet openen. Dat begint me nu echt wel te irriteren. Door de irritatie begin ik zachtjes met mijn hoofd tegen de muur te bonken. Heel dom natuurlijk, want daar krijg ik alleen nog maar meer pijn van, maar op een of andere manier helpt het me. Het helpt me om na te denken. Opeens weet ik het, wat stom dat ik daar niet eerder aan heb gedacht! Ik moet gewoon met mijn vingers mijn ogen open proberen te trekken. Het kan niet zo zijn dat mijn wimpers aan elkaar vast gelijmd zitten, toch? Langzaam beweeg ik mijn hand naar mijn rechteroog en trek mijn ooglid langzaam omhoog. Het gaat open, maar dan krijg ik de schrik van mijn leven. Ik zie niks, helemaal niks. Er is totale duisternis. Ik probeer hetzelfde met mijn andere oog, maar daar krijg ik hetzelfde te zien. De weinige energie die ik nog had stroomt uit me weg en ik laat mijn arm naar beneden zakken. Het enige wat ik op dit moment kan doen en wil doen is slapen. Dus dat doe ik dan maar.

--------------------------------

Heyy!

Leuk dat je mijn sneak peak hebt gelezen :)
Ik weet nog niet hoe dit verhaal gaat heten en wanneer het op Wattpad komt, maar als je wil dat ik het je vertel als dit verhaal online staat, laat dan een berichtje hieronder achter met je Wattpad naam. Of je kan me natuurlijk volgen, dan krijg je vanzelf een bericht :)

♥Fayline

 

The Killer - Hoe ontstond het?

Hiii everybody! :)
Vandaag ga ik jullie vertellen hoe ik op het verhaal idee van The Killer kwam (ja, ik ben me er van bewust hoe erg dit klinkt alsof ik een sprookje ga vertellen ;))

Maar goed, ik wilde al een ontzettend lange tijd een 'serieus' verhaal schrijven.  Dus toen we op vakantie waren deze zomer, ben ik gaan brainstormen. En dan niet zachtaardig brainstormen,  nee de die-hard versie ;)

Ik ben speciaal het dorpje daar in gegaan om een schrift te halen zodat ik kon gana schrijven.

Ik begon met het uitdenken van een verhaallijn. Ik screef personages uit en verzon hoe ze eruit zouden komen te zien en wat hen zou overkomen.

Ik verzon wie er dwars zou liggen en wat de belangrijkste gebeurtenis in het gehele verhaal zou zijn.

En dat allemaal door het boek Gone.
Serieus man, dat is echt een boek wat je moet lezen. Doen. Serieus.

Maargoed, ik begon dus met brainstormen en kwam uiteindelijk op het idee van the killer, door de hulp van mijn zusje (@IAmInLoveWithZiall op wattpad) en ben toen intensief aan het werk gegaan. Helaas heb ik nog niet veel kunnen schrijven (aan geen een van mijn verhalen) doordat ik ontzettend druk ben met school en werk.

Ik hoop dat jullie dit korte stukje desondanks toch leuk vonden om te lezen.

Love Fleur :)

Don't forget where you belong - sneak preview van WOMO

Waar zijn mijn klasgenoten? Ik liep een beetje verloren en alleen door de veel te drukke straten van Londen. Mensen botsten tegen mij aan en ik moest een beetje geweld gebruiken om nog vooruit te komen. Het was de eerste keer voor mij in deze grote stad en het was druk! We hadden gepland om naar de London Eye te gaan, maar ik was mijn vrienden onderweg ergens kwijt geraakt.

‘Oké Steve, je bent oud en wijs genoeg om dit op te kunnen lossen. Je bent een achttien jaar oude Nederlandse meid, je kunt dit wel,’ fluisterde ik tegen mezelf.

Oké, mijn echte naam is niet echt Steve. Het is Stevie. Stevie Rogers. Daarom noemen veel mensen mij Steve. Steve Rogers alias Captain America. De fictieve super soldaat die mee vocht in de Tweede Wereldoorlog. Ik mocht dan niet heel veel op dat stripfiguur lijken, ik droeg de naam met eer.

Ik keek vluchtig om me heen op zoek naar mensen die me mogelijk de weg zouden kunnen vertellen naar de Londen Eye, en waar ik hopelijk ook terug mijn vrienden zou terug zien. Anders had ik een groot probleem... Ik zag hoe tientallen mensen, elk in hun eigen wereldje, me vluchtig voorbij stapten en het net leek alsof ik lucht was. De moed zonk me in de schoenen toen ik vast stelde dat dit vast geen makkelijke klus werd om iemand zover te krijgen om mij daadwerkelijk om te merken, laat staan te helpen. Maar nu was het tijd voor actie, niet voor piekeren!

‘Excuseer mevrouw, kunt u mij helpen?’

De vrouw negeerde me regelrecht. Niet eens een blik gunde ze me.

‘Wel dat is ook vriendelijk,’ mompelde ik binnensmonds, maar ik zocht al snel mijn volgend slachtoffer uit.

‘Meneer, kan ik u wat vragen?’ De man lachte vriendelijk naar me.

‘Dat heb je zonet al gedaan, meissie,’ merkte hij slim op.

Ik glimlachte terug.

‘Kunt u mij de weg naar de London Eye vertellen?’

Hij legde me kort, maar goed, de kortste en simpelste weg uit naar de Londen Eye. En ik zelf probeerde die uitleg zo goed mogelijk te volgen en te onthouden. En dat waren twee zware opgaven. Ten eerste was mijn Engels nou niet bepaald mijn sterkste taal, en ten tweede was de weg onthouden op zich al een grote opgave. Verstrooid raken ging zo makkelijk...

‘Heel hartelijk bedankt,’ zei ik.

‘Graag gedaan. En geniet nog van Londen.’

Ik wandelde weer weg. Onderweg keek ik naar alle gigantische gebouwen. Huizenhoge kantoorgebouwen reikten praktisch aan de wolken en al het glas schitterde in het zonlicht. Dit was een beetje overweldigend voor mij. Ik ben al die reusachtige gebouwen niet gewend, aangezien ik uit een klein dorpje kom. Steden als Utrecht of Amsterdam had ik natuurlijk wel gezien, maar dit was nog eens tien keer zo groot. Wat zeg ik! Londen is zo groot als de provincie Utrecht! Ik richtte mijn blik weer op de grond en keek naar alle mensen en alle graffiti op de muren om mij heen. Dat was zo bijzonder voor mij. Plots zag ik iets nieuws. Nou zag ik elke seconde al iets nieuws, maar deze keer was het geen graffiti of mensen of hoge torens. Het was een rivier. Een rivier waarvan ik wist dat dat de enige door Londen was: de Theems. Hier ergens moest dan ook de Tower Bridge zijn. Of ik was wel heel verkeerd gelopen. Maar blijkbaar had ik het toch goed begrepen, want een eindje verder stond er een brug over de Theems. Met zijn unieke wit en blauwe stalen balken wist ik dat ik de goede brug had. Dit was de enige echte Tower Bridge. Terwijl ik dichterbij kwam - en alle haastige zakenmannen ontweek - zag ik in de balken iets leuks. Op het laagste punt werd het ijzer gesierd door een cirkel. Een rood met wit en blauwe cirkel, die me een beetje deed denken aan het schild van Captain America. Ik glimlachte. Snel liep ik verder, voor ik met mijn gedachten daar bleef staan kijken. De man had mij verteld dat ik over de brug heen moest en dan naar links moest gaan. Dus dat deed ik dan maar. Ik keek even naar links en ik zag inderdaad in de verte de Londen Eye. Hopelijk waren mijn klasgenoten niet zonder mij verder gegaan. Ik liep rustig over de het voetpad op de Tower Bridge, terwijl ik genoot van mijn uitzicht. Plotseling hoorde ik een hulpkreet.

------

Hey, dit is dan de proloog van DFWYB. Voor de mensen die mij en Amber.LY (MagicSong) al kennen op Wattpad, die weten dat dit geen nieuw verhaal is. Dit is namelijk de vertaling van het origineel Engelse DFWYB. Deze One Direction fanfic hebben wij vertaald, omdat het toch iets beter schreef dan het Engels. En als je dan denkt: "Ooh, dan hoef ik dit helemaal niet te lezen!" Doe het wel, want hij is ook zeker een heel stuk aangepast. Wanneer dit verhaal online komt weet ik nog niet, maar hij komt er wel!
Ik hoop dat jullie het leuk vinden.

Groetjes WOMO (WriterOfMyOwn)

Interview met Gabrielle Houert (aka My first kiss)

Hallo en welkom bij uw maandelijkse nieuw programma, Writers In Company! Uw gastvrouw van deze avond is niemand minder dan...
A.LY!

"Hallo. Hallo. Mijn naam is dus A.LY, of zoals sommigen onder jullie me waarschijnlijk al beter kennen op Wattpad, MagicSong. Al ga ik toch liever hier op, W.I.C. met de naam A.LY door. Maar genoeg over mij want wat jullie vast, zonder enige twijfel willen weten, is wie onze 'special guest' deze avond is. Wel dus..., lieve lezertjes, dat is namelijk niemand minder dan Gabriella Houert! Geef ze een daverend applaus mensen!"

"Hallo." [Klinkt bescheiden]

[Lacht] "Je hoeft gerust niet zo bescheiden te zijn, maar neem toch plaats in onze studio's zetels."

"Zal ik doen."

"Dus, vertel eens Gabriella. Wat vind je ervan om hier nu zo te zitten? Eens buiten je grote avontuur?"

"Ik vind het vooral best raar dat ik de bedenker van mijn 'avontuur' kan ontmoetten..."

"Ik ben niet echt je bedenker. Ik zie mezelf liever als iemand die je verhaal neerschrijft terwijl jij die mij influistert, hem laat meebeleven vanuit jouw kant. Voor mij ben je een echt persoon en ik denk voor al de lezers van 'My first kiss' ook."

[Lacht verlegen] "Als dat zo is voel ik me erg vereerd."

"Hoe dan ook, we zijn hier niet om over mij te praten maar over jouw natuurlijk! Zodat we je wat meer begrijpen en vragen aan je kunnen stellen zodat we je beter leren kennen, naast het verhaal dan."

"Is goed."

"Eén van de eerste vragen waarvan ik denk dat de meeste het ondertussen al een beetje weten, maar ik toch nog eens persoonlijk aan jouw wil stellen is, wie ben jij precies? Vertel eens wat meer over jezelf."

"Goh... die is een moeilijke... Ik ben momenteel dus zestien jaar, bijna zeventien, en zit nu in het zesde jaar Sociale Technische Wetenschappen. Verder zou ik mezelf eerder omschrijven als een 'gewoon', verlegen meisje en hou het liever bij mijn vertrouwelijke vriendengroep. Ik ben niet zo goed in sociaal contact leggen in mijn ééntje. En... nou ja, het is moeilijk om te zeggen 'wie je echt bent'. Dus je ontdekt zelf beter wie ik 'echt ben' al lezend in 'My first kiss'."

"Dat is inderdaad nog niet zo'n slecht idee... De volgende vraag luid als volgt: Welke mensen zijn jouw het meest dierbaar?"

[Zucht diep] "Wel vroeger zou het antwoord zonder enige twijfel Gabe geweest zijn. En twee jaar geleden zou dat Kyle geweest zijn. Nu zijn ze dat nog steeds, alleen is de situatie nu veel veranderd. Mijn ouders zijn voor mij ook erg dierbaar, en zonder zou ik het erg moeilijk hebben omdat ze me altijd blijven steunen. Ook mijn beste vriendinnen, Alexia en July zijn erg dierbaar, maar intussen zijn zowat mijn hele vriendengroepje dat geworden. En dat dankzij Kyle ook..."

"Ik zie dat die vraag erg moeilijk ligt, en vandaar ga ik over naar de volgende. Wat is je meest bijzondere ervaring in je leven tot nu toe?"

[Lacht breed] "Zonder twijfel mijn vijftiende verjaardagsfeestje en de zoektocht die erbij hoorde."

"Het cadeau van Kyle zit er waarschijnlijk ook wel voor iets tussen..." [Klinkt plagend]

[Bloost hard] "W-Wat?! H-he-helemaal niet..."

"Zeggen ze allemaal..."

"M-maar jij weet toevallig niet hoe Kyle al die Gardenia bloemen liet groeien in de winter?"

"Op naar de volgende vraag! Deze is moeilijk... Zou je meer van je vriendje houden, zowel in het verleden als nu, of van je broer, Gabe?"

"Moet ik echt op de vraag antwoordden?"

[Knikt vastbesloten als een dansend popje]

"Uhm... Ik denk dat je die twee soorten liefdes niet kan vergelijken. Mijn broer zou heel erg belangrijk voor mij zijn, wat hij nu nog is, maar met mijn vriendje zou ik mijn hele leven willen delen. Mijn broer is familie die ik kreeg bij mijn geboorte, en waar ik erg dankbaar om ben, waar ik altijd naar zou luisteren en van zou houden, zelf al hebben we ruzie. Maar mijn vriendje is de persoon die ik kies om mijn familie te worden voor de rest van mijn leven, de gene waar ik door wil in de ups en downs en alles mee wil delen. Ik zou niet tussen hen kunnen kiezen. Ze zouden elkaar moeten accepteren."

"En stiekem achter je rug vechten voor jouw misschien?"

[Trekt lijkbleek en is angstig voor de vervolgen op de Gardenia-triologie door dit bedenksel van de bedenkster van haar avontuur]

"Geen zorgen meid, je broertje lief zou heel veel psychische krachten moeten hebben om je lief in spee een klap te verkopen..."

[Tranen verschijnen in haar ogen]

"Misschien niet mijn beste verwoording... Tijd voor een nieuwe vraag?"

[Knikt stilletjes]

"Oké dan, wat wil je bereiken in je toekomst?"

"Ik heb nog niet meteen een plan uitgedacht over wat ik wil worden. En liefde interesseert me op dit moment ook niet erg veel. Ik hoop alleen dat ik een sterke, betrouwbare vrouw kan worden in mijn toekomst."

"Dus... geen nieuwe liefde?" [Klinkt wanhopig.]

"Nee... Waarom kijk je me zo aan?"

"O... zomaar..." [Schrapt stiekem iets in haar boekje]

"Wat doe je daar?"

"Als ik zeg niets, geloof je me dan?"

[Schud hevig haar hoofd]

"Ow... wel, dat vind je dan wel weer uit in je volgende avonturen in de Gardenia-triologie. Maar intussen is het aangebroken om je de laatste vraag van dit interview te stellen. En misschien wel een heel belangrijk ook."

[Zucht zachtjes en fluistert zachtjes om een nieuwe schrijfster van haar verhaal te krijgen]

"Sorry meid, je bent met mij nog drie boeken opgescheept. Hoe dan ook, de laatste vraag. Als je terug kon in de tijd, welke fout zou je dan willen veranderen?"

[Lacht mysterieus] "Omdat te weten te komen..."

(A.LY en Gabriella samen:) "...moet je My first kiss en de komende twee boeken uitlezen!"

[Lachen in koor]

"Wel, Gabriella, het was erg leuk om je er bij te hebben en ik wens je nog veel geluk in je komende avonturen. Ik zou zeggen, bereid je er maar op voor..."

"O jee..." [Zucht zachtjes]
"Hoe dan ook, ik vond het ook erg leuk om er bij te kunnen zijn en lees en supporter zeker verder de verhalen van de Gardenia-triologie!"

"Zo dan, lieve lezertjes. Dit was het einde van het interview met Gabriella Houert uit My first kiss. Ik wens jullie nog een fijne dag en blijf ons zeker volgen! Daag!"



Liefs A.LY ;)

Bijstander vertelt; Het einde…? – van Starfish

“Of ik wel eens van jager Will Verdrag heb gehoord? Natuurlijk heb ik dat! Zijn er mensen die de verhalen die over hem verteld worden niet kennen?!” De soldaat leunde op zijn speer, zijn ogen wijd open gesperd. “Wat was de vraag? Oh ja, ik ken hem wel! Ik heb hem niet echt ontmoet – niet in de gebruikelijke zin, bedoel ik dan. Ja, ja ik ken hem wel.” Opnieuw was de soldaat, een man van middelbare leeftijd, afgeleid door zijn eigen vertelsels. Een moment lang staarde hij voor zich uit, voor hij zich bedacht dat hij in gesprek was. “Ik heb mijn leven aan hem te danken, wist je dat?” hij boog samenzweerderig naar voren. “Het was tijdens de slag om Araluen, een week nadat de Scoti het land binnen waren komen vallen. Ja, dat was me de tijd wel. Ik was een simpele poortwachter, samen met vijf van m’n kameraden. Oh, wat was dat zootje ongeregeld! Ik vraag het me nog dagelijks af waarom de koning ons niet jaren geleden weggestuurd heeft.” Hij gniffelde even. “Blijkbaar voelde hij zich veilig genoeg!” De soldaat verzette zijn speer, zodat hij er beter tegenaan kon leunen. “Toen, zomaar, uit het niets werden we aangevallen. Het begon als een stofwolk aan de horizon. Een hele meute was het! Honderden Scoti – allemaal recht op ons af! We sloten gelijk de poorten natuurlijk. Aan de andere kant van het kasteel werd ook al om versterking geroepen. Die barbaren zaten overal! Zo, alsof ze uit de lucht gevallen waren! En we stonden daar maar, met z’n zessen en al die bruten kwamen op ons afgestormd. Ik weet het nog, dat ik zei: ‘nou jongens, dat is ’t dan.’ Maar we gaven niet op, oh nee! We vochten als leeuwen! Gelukkig kwam er snel versterking. Boogschutters haalden hele groepen tegelijk neer. Maar het was niet genoeg. Ze omsingelden ons en binnen een seconde verloor ik de anderen uit het oog. Ik moest wel: de Scoti waren overal. Uit m’n ooghoek zag ik het, het zwaard dat mijn leven zou beëindigen. Maar het heeft me nooit aangeraakt, want op dat moment, ja, dat was me het moment wel, viel die barbaar neer. Zomaar! Een pijl stak uit zijn borst. Het was net magie, zo plotseling als dat ding verschenen was. Ik keek om, en ja hoor, het was jager Will. Hij redde mijn leven! Hij reed verder om het kasteel heen – daar was hij meer nodig, zo dacht ik. Al hadden wij ook wel wat hulp kunnen gebruiken. Die slag, ja die hebben we verloren, maar de oorlog, die hebben we gewonnen! Wat zullen die Scoti toch lelijk op hun neuzen hebben gekeken! Ha! Net als dat moment, zes jaar geleden…” De soldaar ratelde vrolijk verder, denkend aan de tijd dat hij Araluen had gediend... 

Fallen Angel: A hole in the sky 'schoolboek' van Fayline

Geschiedenis

Hoofdstuk 6:
De jaren 2012 tot 2300

In 2012 brak het nieuwe tijdperk aan. Voorspeld was door de Maja’s, een eeuwenoud volk, dat de wereld zou vergaan. Dit was niet helemaal het geval maar er vond een zekere verwoesting plaats. (Over deze verwoesting is te lezen in het boek ‘Het rampjaar 2012- Peter Vesteghen’). Hierdoor begonnen een hoop dingen te veranderen. De manier van regeren veranderde, hoe er met het eten om gegaan werd en een hoop andere dingen. (Te lezen in ‘De veranderingen- Liselotte Van Pille’)

In 2050 vond een andere grote verandering plaats. Door de ramp in 2012 waren veel spullen kwijtgeraakt ook het bevolkingsregister. Daardoor was het aantal doden ook onmogelijk vast te stellen.

Op 1 augustus 2050 kreeg iedereen een nieuwe achternaam toegewezen. Hierdoor konden nieuwe bevolkingsregisters samen gesteld worden en dat ging de illegaliteit tegen. Langzaam begonnen ook de voornamen te veranderen. Standaard namen voor 2050 waren bijvoorbeeld: Anne de Vries, Jelle Geel en Alex Peterse. Nu zijn voorbeelden van standaard namen: Lowi Pare, Marchi Debra en Koni Paare.

……………….

Rond het jaar 2100 is professor astroloog Lowoski Treldene tot de conclusie gekomen dat er wel degelijk iets is als de hemel en de hel. Hier leven mensen hun leven verder alleen zonder te verouderen. (Hoe hij hieraan kwam is te lezen in ‘Hemel en Hel- Lowoski Treldene’.) De precieze locatie van de hemel en de hel kan je niet bereiken als je nog in leven bent dus veel over hoe het er daar uitziet is niet bekend. In het boek ‘Het uiterlijk van de hemel- Piela Nulalo’ is te lezen hoe Piela verwacht dat de hemel eruit ziet. Dit heeft ze door onderzoeken vastgesteld.

--------------------

Heyy!
Dit is een stukje uit een schoolboek van Reanna uit het verhaal 'Fallen Angel: A hole in the sky'
Een verhaal wat ik samen met Writerofmyown schrijf.
Bedankt dat je een kijkje op onze blog hebt genomen :)

♥Fayline

Sneak Peak from Nightingale

Het bruinharige meisje staarde naar het bewegingsloze lichaam voor haar voeten. Ze staarde naar de lege zachtblauwe ogen. De ogen welke eens zoveel emotie vast hadden gehouden. De ogen waar altijd pretlichtjes in schenen te schijnen. Altijd. Behalve op dat moment.

Het bruinharige meisje knielde neer, en streek zo zacht mogelijk de oogleden over de ogen heen. Vervolgens pakte ze de polsen van de vrouw voor haar vast, en vouwde ze over haar borst heen. Het bruinharige meisje liep naar de hoek van de maar al te bekende kamer, pakte een laken uit de kast, en legde hem over het lijk van de vrouw heen.

Van een afstandje stond ze te kijken. Zachtjes begon ze te bidden. Te bidden tot God. Want waarom? Waarom moest dit haar overkomen? Haar en de vrouw, waarom?

Ze richtte haar blik ten hemel, vragend, smekend, om een antwoord. Smekend om de tijd terug te draaien. Zich afvragend hoe het had kunnen gebeuren. Wat had de vrouw voor haar voeten misdaan?

Haar hand pakte het kruisje wat aan haar ketting hing vast, en verstikte het in haar samengeknepen hand. Haar ogen begonnen te prikken toen ze nogmaals het beeld voor zich indronk.

Haar hand ontvouwde zich langzaam, waardoor het gouden kruisje zichtbaar werd. Voorzichtig bracht ze de hanger naar haar lippen toe, en drukte er een zacht kusje op. Haar lippen lieten het gouden oppervlak los, maar bleven er niet ver vandaan hangen. Haar adem besloeg het metaal toen ze begon te fluisteren.

"Ik zal je dood wreken. Rust zacht, mijn lieve mama."

----

Zo, ik ben benieuwd wie van Wattpad echt de moeite heeft genomen om hier op te kijken! :)

Heb je dat wel gedaan, dan heb je zojuist de inleiding van een nieuw verhaal van @NatureIsMagical gelezen!

Wanneer dit verhaal online gaat komen is nog niet bekend, maar de titel is er wel!

The Killer. Book 1 - Murder

Liefs Nightingale :)

Introductie

De zeilen stonden strak, de golven klotsten tegen de boeg... De Wind, snelheid, kick! was totaal in haar element. Het WIC schip ging als een speer over het water, een lange, rechte lijn van wit schuim in haar kielzog. De reis ging vlot en het leek erop dat het niet lang meer zou duren voor de eindstemming werd bereikt. Vijf passagiers stonden op het dek van de stralende zon te genieten. Voor het eerst sinds die reis stonden ze in stilte bij elkaar, onder de indruk van het vergezicht op zee.

Alle vijf hadden ze lang uitgekeken naar deze reis. Eindelijk weer samen... Deze reis zou hun toekomst samen weer net iets rooskleuriger maken. Het vreemde was dat ze niet aan boord waren voor de gebruikelijke handelingen van de WIC, integendeel: ze waren op hun eigen, totaal andere reis. Vijf meiden, stuk voor stuk compleet anders in uiterlijk en persoonlijkheid, allemaal op zoek naar die speciale plaats waar ze zichzelf konden zijn en waar ze hun verhalen los konden laten in de werkelijkheid. Ze waren op een queeste voor inspiratie.
AmberLY zuchtte. "Dit is fantastisch," deelde ze de anderen mee.
"Joh," was het eenvoudige antwoord van WOMO, die haar woorden spaarde voor haar verhalen. De anderen knikten enkel. Ze waren sprakeloos.
"We zouden eigenlijk een verhaal moeten schrijven met z'n allen," vervolgde AmberLY ongestoord.
"Dat waren we toch al van plan?" vroeg de nuchtere Fayline. Nightingale knikte.
"Laten we het verhaal bewaren voor na de reis, wanneer we onze inspiratie hebben gevonden," stelde Starfish voor. Een instemmend gemompel klonk. "Maar om toch ergens mee bezig te zijn..." vervolgde Starfish met twinkelende ogen, de aandacht van haar vier vriendinnen trekkend. "... kunnen we misschien proberen nog dieper in onze bestaande verhalen te duiken." Fayline pakte het idee enthousiast op.
"We kunnen interviews met de karakters bedenken!" riep ze uit.
"Of willekeurige feitjes verzinnen over de wereld waar ze in wonen!" viel WOMO bij.
Zo gezegd, zo gedaan. En nog meer werd verzonnen: previews voor hoofdstukken uitschrijven, 'bijstanders' van bijzondere gebeurtenissen uit het verhaal laten vertellen wat ze zagen, prijsvragen opstellen...

Zo vervolgden AmberLY, WOMO, Fayline, Nightingale en Starfish hun reis voor inspiratie, zich onbewust van het feit dat ze al barstensvol inspiratie zaten.